Bolesław Bronisław Duch (ur. 15 listopada 1896 roku w Borszczowie, zm. 9 października 1980 roku w Londynie) – polski wojskowy, generał dywizji Polskich Sił Zbrojnych.
Biografia[]
Bronisław Duch urodził się 15 listopada 1896 roku w Borszczowie, na terenie Austro-Węgier. Był członkiem skautingu, Organizacji Młodzieży Niepodległościowej Zarzewie i Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionu Wschodniego, a następnie służył w Legionach Polskich. Po bitwie pod Rarańczą, dołączył do II Korpusu Polskiego w Rosji. Podczas bitwy pod Kaniowem, dostał się do niewoli, z której uciekł i rozpoczął służbę w I Korpusie Polskim. Brał udział w wojnie domowej w Rosji. Po zakończeniu brytyjskiej interwencji, wraz z Polskim Samodzielnym Oddziałem Murmańskim, wypłynął do Wielkiej Brytanii. W grudniu 1919 roku powrócił do Polski i jako kapitan został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył kurs w Centralnej Szkole Strzeleckiej w Toruniu. Służył w Oddziale III Sztabu Generalnego. W 1926 roku objął dowództwo nad batalionem Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. W 1929 roku otrzymał awans na podpułkownika. W 1931 roku ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. W 1935 roku stanął na czele 73. Pułku Piechoty. W 1938 roku został awansowany na pułkownika dyplomowanego piechoty i został dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
Bronisław Duch podczas służby w Wojsku Polskim.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, został dowódcą piechoty dywizyjnej rezerwowej 39. Dywizji Piechoty gen. Bruno Olbrychta. Brał udział w bitwie pod Krasnymstawem, bitwie pod Cześnikami, II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim i bitwie pod Krasnobrodem. Po kapitulacji dywizji, uniknął niewoli i dotarł do Francji. Dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego i stanął na czele 1. Dywizji Grenadierów. 3 maja 1940 roku otrzymał awans na generała brygady. Uczestniczył w kampanii francuskiej. Po klęsce rozwiązał jednostkę i nakazał swoim żołnierzom przedostać się do Wielkiej Brytanii. W kwietniu 1941 roku został szefem Polskiej Misji Wojskowej w Kanadzie i rekrutował ochotników do Polskich Sił Zbrojnych. Rok później objął dowództwo na 1. Brygadą Strzelców. W sierpniu 1943 roku został dowódcą 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Brał udział w bitwie o Monte Cassino. 1 czerwca 1945 roku otrzymał awans na generała dywizji.
Po wojnie służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. W 1947 roku został zdemobilizowany i osiadł w Wielkiej Brytanii. Był dozorcą i stróżem w kamienicy. Angażował się w działalność kombatancką. W lutym 1980 roku Prezydent RP Edward Raczyński mianował go Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.
Zmarł 9 października 1980 roku w Londynie. Spoczął na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino.