Bronisław Czesław Kamiński (ur. 3 września 1895 roku we Włocławku, zm. 21 września 1939 roku w Warszawie) – polski wojskowy, major piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca I batalionu 30. Pułku Strzelców Kaniowskich, a następnie dowódca pułku, w miejsce rannego ppłk. Włodzimierza Szmyda.
Biografia[]
Bronisław Kamiński urodził się 3 września 1895 roku we Włocławku, na terenie Imperium Rosyjskiego. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Puławskiego, a później przeszedł do Wojska Polskiego na Wschodzie. Podczas bitwy pod Krechowcami dostał się do niemieckiej niewoli. Następnie dołączył do Polskiej Siły Zbrojnej, a w listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1923 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika, a w marcu 1924 roku awansował na kapitana. W 1928 roku trafił do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. W grudniu 1930 roku otrzymał awans na majora i jako kwatermistrz trafił do 30. Pułku Strzelców Kaniowskich.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził I batalionem 30. Pułku Strzelców Kaniowskich ppłk. Włodzimierza Szmyda. Uczestniczył w bitwie nad Wartą. 4 września zastąpił rannego dowódcę pułku. Brał udział w obronie Warszawy i bronił się w okolicach Placówki, zabezpieczając przejście do stolicy reszcie Armii Poznań gen. Tadeusza Kutrzeby. Poległ 21 września 1939 roku pod Warszawą.
Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.