Bronisław Władysławowicz Kaminski (ros. Бронислав Владиславович Каминский) (ur. 16 czerwca 1899 roku w guberni witebskiej, zm. 28 sierpnia 1944 roku w Łodzi) – rosyjski kolaborant, dowódca Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej, odpowiedzialny za zbrodnie wojenne popełnione w ZSRR i Polsce. Uczestnik tłumienia powstania warszawskiego.
Biografia[]
Bronisław Władysławowicz Stroganof Kaminski urodził się 16 czerwca 1899 roku w guberni witebskiej w Imperium Rosyjskim. Jego ojciec był Polakiem, a matka Niemką. Studiował na Politechnice w Petersburgu. Podczas wojny domowej służył w Armii Czerwonej. Po jej zakończeniu pracował w zakładzie chemicznym. W 1935 roku został wyrzucony z partii, a w 1937 roku podczas wielkiej czystki został aresztowany. Oskarżony o przynależność do grup kontrrewolucyjnych trafił do więzienia, z którego został zwolniony w 1941 roku. Następnie został inżynierem w gorzelni w Briańsku.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, 6 października Niemcy dotarli w okolice Briańska. W listopadzie Kaminski wraz z Konstantinem Woskobojnikiem zwrócił się do Niemców z propozycją pomocy w utworzeniu miejscowej administracji. Niemcy powołali Republikę Łokocką, na której czele stanął Konstantin Woskobojnik. W uzgodnieniu z niemieckim generałem Heinzem Guderianem zorganizowano milicję do walki z partyzantami liczącą około 10 000 ludzi. Jednostka została nazwana Rosyjską Wyzwoleńczą Armią Ludową. Po śmierci Woskobojnika, jego miejsce zajął Kaminski. Dowódca niemieckiej 2. Armii gen. Rudolf Schmidt mianował go majorem. Decyzję zatwierdził feldmarszałek Günther von Kluge. Od czerwca 1942 roku milicja Kaminskiego brała udział w Operacja Vogelsang i była częścią Kampfgruppe Gilsa II gen. Wernera von Gilsy. Jesienią 1942 roku Kamiński zarządził przymusowy pobór do RONA i zbierał porzucone pojazdy Armii Czerwonej z okolicy. Udało my się zgromadzić około 8000 ludzi, kilkanaście czołgów i kilka pojazdów pancernych. Wiosną 1943 roku RONA została zreorganizowana na brygadę składającą się z 5 pułków, po 3 bataliony każdy, batalion przeciwlotniczy i jednostkę pancerną. Ponadto utworzono osobny batalion gwardii i łączna liczba żołnierzy jednostki wynosiła 12 000. Brygada brała udział w operacji Zigeunerbaron, a następnie w operacji Cytadela. Ponadto jednostka brała udział w akcjach przeciwpartyzanckich i pacyfikowała ludność cywilną. Latem 1943 roku w brygadzie zaczęło dochodzić do dezercji i doszło do kilku zamachów na Kaminskiego. Do brygady przydzielono niemiecki sztab łącznikowy.
29 lipca 1943 roku Kaminski wydał rozkaz ewakuacji Republiki Łokockiej. RONA została wycofana w okolice Witebska. Część brygady zdezerterowała i dołączyła do partyzantów sowieckich. Do października 1943 roku jednostka skurczyła się o 2/3 stanów osobowych. Pod koniec roku, po wycofaniu się na Białoruś, do brygady Kaminskiego wcielono część Białoruskiej Policji Pomocniczej i jeńców z Armii Czerwonej. Jednostka została włączona do Waffen SS jako Brygada Szturmowa "Kaminski". W styczniu 1944 roku Heinrich Himmler nagrodził do Krzyżem Żelaznym I i II klasy. 11 kwietnia 1944 roku brygada weszła w skład SS-Kampfgruppe von Gottberg i brała udział w działaniach antypartyzanckich i mordach na ludności cywilnej. Po operacji Bagration Bronisław Kaminski brał udział w tłumieniu powstania warszawskiego. Został przydzielony do Kampfgruppe Reinefarth. Wraz z Oskarem Dirlewangerem był odpowiedzialny za liczne mordy, gwałty i grabieże na warszawskiej Ochocie. Ponadto kwestionował dowództwo Ericha von dem Bach-Zalewskiego, a za bezpośredniego dowódcę uważał Himmlera. Jednostka pozbawiona dyscypliny miała niską wartość bojową, a jej członkowie zajmowali się głównie grabieżą.
Wkrótce Kaminski został aresztowany na polecenie Heinricha Himmlera i stanął przed sądem wojennym w Łodzi. Sądzony o kradzież mienia Rzeszy, wraz z najbliższymi współpracownikami został skazany na karę śmierci. Został stracony 28 sierpnia 1944 roku w Łodzi. Upozorowano zasadzkę polskich partyzantów, w której miał zginąć. Po jego śmierci dowództwo nad brygadą przejął Christoph Diehm.