Bronisław Laliczyński (ur. 14 marca 1897 roku w Konkolnikach, zm. 18 lutego 1966 roku w Londynie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 4. Pułku Piechoty Legionów.
Biografia[]
Bronisław Laliczyński urodził się 14 marca 1897 roku w Konkolnikach, na terenie Austro-Węgier. Należał do Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i w maju 1915 roku został ciężko ranny. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego, a następnie Armii Austro-Węgier. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim Podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w bitwie o Lwów. W czerwcu 1919 roku objął dowództwo nad batalionem 23. Pułku Piechoty i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W maju 1922 roku otrzymał awans na kapitana, a w 1928 roku stanął na czele III batalionu w 9. Pułku Piechoty Legionów. Później był dyrektorem nauk Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu, a od stycznia 1930 roku dowodził batalionem szkolnym Korpusu Ochrony Pogranicza. W grudniu 1931 roku otrzymał awans na podpułkownika. W lipcu 1935 roku stanął na czele 58. Pułku Piechoty. Później przez chwilę dowodził 23. Pułkiem Piechoty. W marcu 1939 roku zastąpił ppłk. Zygmunta Berlinga na stanowisku dowódcy 4. Pułku Piechoty Legionów.
Na jego czele, w składzie 2. Dywizji Piechoty Legionów płk. Jana Surówki uczestniczył w kampanii wrześniowej. Dowódca Armii Łódź gen. Juliusz Rómmel wydzielił jego pułk do zajęcia pozycji nad Wartą, na prawym skrzydle 10. Dywizji Piechoty gen. Franciszka Dindorfa-Ankowicza i brał udział w bitwie nad Wartą. Wyprowadził z okrążenia 30. Pułk Strzelców Kaniowskich mjr. Bronisława Kamińskiego. Ostatecznie pułk został podporządkowany 28. Dywizji Piechoty gen. Władysława Bończy-Uzdowskiego. Wycofał się do twierdzy Modlin i uczestniczył w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niemieckiej niewoli. Za swoje zasługi podczas walk został nagrodzony Orderem Virtuti Militari V klasy. Do końca wojny przebywał w obozie jenieckim, a później dołączył do Polskich Sił Zbrojnych i otrzymał awans na pułkownika. W 1946 roku został zdemobilizowany i osiadł w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 18 lutego 1966 roku w Londynie. Zgodnie z ostatnią wolą spoczął u boku swoich żołnierzy na cmentarzu wojennym w Strońsku.