Bronisław Prugar-Ketling (ur. 2 lipca 1891 roku w Trześniowie, zm. 18 lutego 1948 roku w Warszawie) – polski wojskowy, pułkownik Wojska Polskiego i generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca 11. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Bronisław Prugar-Ketling urodził się 2 lipca 1891 roku w Trześniowie, na terytorium Austro-Węgier. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim i działa w Drużynach Bartoszowych. Podczas I wojny światowej, został powołany do Armii Austro-Węgier. W styczniu 1916 roku został awansowany na podporucznika i wkrótce dostał się do rosyjskiej niewoli. Udało mu się uciec i dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej. Przedostał się do Francji, gdzie rozpoczął służbę w Armii Polskiej. W 1919 roku powrócił do Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył kurs na Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. We wrześniu 1921 roku został szefem sztabu 2. Dywizji Górskiej. Następnie służył w Dowództwie Okręgu Korpusu nr X i IX. W 1929 roku objął dowództwo nad 45. Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych. Później stanął na czele Departamentu Piechoty w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 10 grudnia 1931 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 11. Karpackiej Dywizji Piechoty, a następnie objął nad nią dowództwo.
Na czele dywizji, brał udział w kampanii wrześniowej. Jego jednostka została podporządkowana Armii Karpaty gen. Kazimierza Fabrycego. Próbując przebić się do oblężonego Lwowa, pod Jaworowem rozbił III batalion Pułku SS Germania. Następnie poniósł klęskę w bitwie w lasach janowskich. Udało mu się przekroczyć granicę z Węgrami. Dotarł do Francji, gdzie objął dowództwo nad 2. Dywizją Strzelców Pieszych. Został awansowany na generała brygady. Uczestniczył w kampanii francuskiej, podczas której przeszedł do Szwajcarii i został internowany. Przebywał tam do końca wojny.
Jesienią 1945 roku powrócił do Polski i został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego. Był szefem Gabinetu Naczelnego Dowódcy i Ministra Obrony Narodowej, marszałka Michała Roli-Żymierskiego. W lipcu 1947 roku otrzymał awans na generała dywizji.
Zmarł 18 lutego 1948 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
W 1951 roku, podczas procesu generałów, został wymieniony jako organizator antypaństwowego spisku oficerów WP.