Carl-Heinrich von Stülpnagel (ur. 2 stycznia 1886 roku w Berlinie, zm. 30 sierpnia 1944 roku tamże) – niemiecki wojskowy, generał piechoty Wehrmachtu, jeden z organizatorów zamachu na Adolfa Hitlera w Wilczym Szańcu.
Biografia[]
Carl-Heinrich von Stülpnagel urodził się 2 stycznia 1886 roku w Berlinie. Pochodził ze szlacheckiego rodu. Jego ojcem był generał Hermann von Stülpnagel, a dalekim krewnym późniejszy generał Otto von Stülpnagel. Służbę wojskową rozpoczął w październiku 1904 roku. W latach 1911-1914 studiował na Akademii Wojennej w Berlinie. Otrzymał awans na porucznika. Brał udział w I wojnie światowej, a w lipcu 1915 roku awansował na kapitana. Pod koniec wojny trafił do sztabu 18. Dywizji Piechoty, na froncie zachodnim. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W 1920 roku brał udział w puczu Kappa-Lüttwitza. W 1925 roku awansował na majora. Publikował prace naukowe na temat epoki Fryderyka Wielkiego. W 1930 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w grudniu 1932 roku na pułkownika. Jesienią 1931 roku objął dowództwo nad grupą instruktorów w Drezdeńskiej Szkole Piechoty. Jego przyjaciel gen. Ludwig Beck powołał go do Ministerstwa Reichswehry i stanął na czele Wydziału Obce Armie. Po nocy długich noży i zabójstwie kanclerza Austrii Engelberta Dollfußa stał się przeciwnikiem nazizmu. W paździeriku 1935 roku awansował na generała majora, a rok później jego miejsce zajął gen. Kurt von Tippelskirch. Gen. von Stülpnagel objął dowóztwo nad 30. Dywizją Piechoty. Od listopada 1938 roku był naczelnym kwatermistrzem Oberkommando des Heeres, i zastępcą szefa Sztabu Generalnego gen. Franza Haldera. W kwietniu 1939 roku otrzymał awans na generała piechoty.
Generał Carl-Heinrich von Stülpnagel w okupowanej Polsce, 1941 rok.
Był wtajemniczony w spisek wrześniowy. Podczas kampanii francuskiej tymczasowo dowodził II Korpusem Armijnym. Następnie został przewodniczącym niemiecko-francusko Komisji ds. Rozejmu. Podczas operacji Barbarossa dowodził 17. Armią i brał udział m.in: w bitwie pod Humaniem i bitwie o Charków. Był świadkiem pogromów lwowskich i próbował je powstrzymać. Pod presją, za akty dywersji wydawał wyroki śmierci na żydów i komunistów. 21 sierpnia 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W listopadzie zrezygnował z dowództwa, oficjalnie ze względów zdrowotnych. W lutym 1942 roku został dowódcą wojsk w okupowanej Francji i nadal utrzymywał kontakty ze spiskowcami. Był jednym z organizatorów zamachu na Adolfa Hitlera w Wilczym Szańcu. Po eksplozji bomby rozkazał aresztować wyższych urzędników, SSmanów i członków Gestapo w Paryżu. Do udziału w puczu próbował nakłonić feldmarszałka Günthera von Kluge'a, ale po informacji, że [[Adolf Hitler|Hitler[[ przeżył, Kluge usunął go ze stanowiska. Następnego dnia otrzymał wezwanie do OKH w Wünsdorfie. Jadąc ze swoim szoferem w okolicach Verdun, rozkazał zatrzymać pojazd, gdyż jak tłumaczył chciał obejrzeć miejsce swojej dawnej bitwy. Strzelił sobie w głowę i wpadł do Mozy, ale ciężko ranny i ślepy trafił do szpitala. 30 sierpnia 1944 roku Sąd Ludowy skazał go na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano tego samego dnia w więzieniu Plötzensee, w Berlinie.
Jego zastępcą na stanowisku dowódcy wojsk we Francji został gen. Karl Kitzinger.