Carl Adolf Franz Ulitzka (ur. 24 września 1873 w Jaroniowie, zm. 12 października 1953 w Berlinie) — górnośląski ksiądz katolicki narodowości niemieckiej, proboszcz parafii Świętego Mikołaja w Raciborzu w latach 1910-1953. Przedstawiciel niemieckiej chadecji, w latach 1918-1933 twórca i przewodniczący Katolickiej Partii Ludowej Górnego Śląska, w latach 1922-1933 przewodniczący pruskiego Wydziału Krajowego - faktyczny przywódca niemieckiej Prowincji Górnośląskiej. Więzień obozu koncentracyjnego w Dachau. Współorganizator struktur CDU. Działacz społeczny.
Biografia[]
Przyszedł na świat 24 września 1873 w Jaroniowie koło Baborowa jako trzecie i najmłodsze dziecko Franza Ulitzki i Ottilie z domu Maiss. Miał brata i siostrę. Kiedy podrósł, rodzina przeniosła się do Raciborza. W tym mieście wpływ wywarło na niego wychowanie i kult Matki Boskiej Raciborskiej. W szkole podstawowej był wyróżniającym się uczniem, następnie uczył się w miejscowym gimnazjum. Wyrósł na bardzo przystojnego mężczyznę. 21 lutego 1893 uzyskał świadectwo dojrzałości. Z początku miał zostać pracownikiem poczty, tak jak starszy brat, co wiązało się z podjęciem kariery urzędniczej. W maju tegoż roku zmienił decyzję i postanowił zostać księdzem. Wyjechał więc do Wrocławia i 22 kwietnia 1894 rozpoczął studia na wydziale teologicznym. Później studiował także w Gratzu, po czym powrócił do Wrocławia. 1 października 1896 wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1897 w kościele Świętego Krzyża we Wrocławiu z rąk biskupa Georga Koppa. Prymicje odbyły się w Bełsznicy, dokąd rodzina Carla przeniosła się z pobliskiego Raciborza. Skierowano go jako wikarego do parafii Piotra i Pawła w Kluczborku. W mieście tym było mnóstwo protestantów. W 1901 został proboszczem w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bernau koło Berlina. Działał społecznie na rzecz potrzebujących bezrobotnych, a także biednych robotników. Założył szkołę katolicką, która miała posłużyć ubogiej młodzieży po szkole ludowej w zdobyciu lepszego wykształcenia. Ta działalność przyczyniła się ku jego popularności. Wybudował tam także kościół. Druga świątynia powstała w Biesenthal. Było to trudne, gdyż na ziemiach owych dominowali protestanci, zaś ze strony lokalnych władz młody ksiądz niejednokrotnie spotykał się z oporem wobec swoich zamierzeń.
Kiedy w 1910 roku pojawił się wakat w parafii Świętego Mikołaja w Raciborzu, postanowiono przenieść Ulitzkę właśnie tam. Jego parafianie byli zszokowani. 10 marca urządzono mu uroczyste przyjęcie pożegnalne. Podczas mowy pożegnalnej Ulitzka wyraził życzenie, aby między katolicką wspólnotą a władzami miasta zapanowało porozumienie i trwało już na zawsze. Na przeprowadzkę zdecydował się dlatego, iż była to możliwość powrotu w rodzinne strony. Do Raciborza przybył 15 marca 1910 roku. Witany był przez tłumy na skrzyżowaniu dróg. Nowi parafianie przyjęli go z wielkim szacunkiem i od razu się do niego przywiązali. Już w pierwszym kazaniu powiedział do nich, iż skradł ich serca.