Chūichi Nagumo (jap. 南雲 忠) (ur. 25 marca 1887 roku w Yonezawie, zm. 6 lipca 1944 roku na Saipanie) – japoński wojskowy w stopniu wiceadmirała. Jeden z dowódców ataku na Pearl Harbor i bitwy pod Midway. Popełnił samobójstwo podczas bitwy o Saipan.
Biografia[]
Chūichi Nagumo urodził się 25 marca 1887 roku w Yonezawie. W 1908 roku ukończył Cesarską Akademię Marynarki Wojennej i rozpoczął służbę wojskową. Jako kadet służył na krążownikach pancernopokładowych Soya i Niitaka oraz na krążowniku pancernym Nisshin. W 1910 roku awansował na podporucznika i został przeniesiony na krążownik Asama. Później służył na krążowniku Kirishima i niszczycielu Sugi. W grudniu 1917 roku objął dowództwo nad niszczycielem Kisaragi. Ukończył Akademię Marynarki Wojennej i w 1920 roku awansował na komandora podporucznika. W latach 1920-1921 dowodził niszczycielem Momi. W 1924 roku otrzymał awans na komandora porucznika. W latach 1925-1926 był członkiem japońskiej misji w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. W marcu 1926 roku objął dowództwo nad kanonierką rzeczną Saga, a następnie dowodził kanonierką Uji. W listopadzie 1929 roku awansował na kapitana i został dowódcą lekkiego krążownika Naka. W 1931 roku objął dowództwo nad ciężkim krążownikiem Takao, a w 1934 roku nad pancernikiem Yamashiro.
Admirał Chūichi Nagumo.
W listopadzie 1935 roku awansował na kontradmirała. Następnie dowodził 8. Dywizjonem Krążowników na Morzu Żółtym i jako przedstawiciel frakcji floty był wspierany przez czynniki polityczne. W latach 1938-1939 dowodził 3. Dywizjonem Krążowników, a w listopadzie 1940 roku został komendantem Akademii Marynarki Wojennej. 10 kwietnia 1941 roku stanął na czele 1. Floty Powietrznej Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej. Jednocześnie podupadł na zdrowiu i cierpiał na artretyzm. Był przeciwnikiem planu admirała Isoroku Yamamoto ataku na Pearl Harbor, ale później został skrytykowany za nie przeprowadzenie trzeciego ataku, który miał zniszczyć zbiorniki paliwa i obiekty naprawcze. Odniósł sukcesy w bombardowaniu Darwin i rajdzie na Ocean Indyjski. Podczas bitwy pod Midway stracił trzy lotniskowce, co spowodowało utratę inicjatywy strategicznej na Pacyfiku przez Cesarstwo Japonii. Zmuszony był opuścić uszkodzony lotniskowiec Akagi. Chciał popełnić samobójstwo, ale odwiódł go od tego kontradmirał Ryūnosuke Kusaka. Później objął dowództwo nad 3. Flotą i dowodził nią w kampanii Guadalcanal, bitwy koło wschodnich Wysp Salomona i bitwy koło wysp Santa Cruz. W listopadzie 1942 roku powrócił do Japonii i stanął na czele Okręgu Marynarki Wojennej Saseba, a w czerwcu 1943 roku trafił do Okręgu Marynarki Wojennej Kure. W październiku 1943 roku ponownie został dowódcą 1. Floty, a w marcu 1944 roku stanął na czele 14. Floty Powietrznej i Floty Centralnego Pacyfiku. Następnie wraz z gen. Yoshitsugu Saitō dowodził w bitwie o Saipan.
6 lipca 1944 roku nie mogąc dłużej bronić swojej pozycji i nie chcąc iść do niewoli popełnił samobójstwo strzelając sobie z pistoletu w skroń. Pośmiertnie został mianowany admirałem i odznaczony Orderem Złotej Kani. Spoczął w świątyni Engaku-ji w Kamakurze.