Dietrich Kraiss (ur. 16 listopada 1889 roku w Stuttgarcie, zm. 6 sierpnia 1944 roku w Saint-Lô) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Dietrich Kraiss urodził się 16 listopada 1889 roku w Stuttgarcie. W marcu 1909 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i walczył na froncie zachodnim. W czerwcu 1915 roku awansował na porucznika, a w lipcu 1918 roku na kapitana. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Hohenzollernów z Mieczami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Lwa Zeryngeńskiego II klasy z Mieczami, Orderem Zasługi Wojskowej Wirtembergii i Czarną Odznaką za Rany. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W latach 1925-1928 był instruktorem w Szkole Piechoty w Dreźnie. W maju 1931 roku otrzymał awans na majora i trafił do Ministerstwa Reichswehry. W październiku 1934 roku awansował na podpułkownika, a w marcu 1937 roku na pułkownika. Wkrótce objął dowództwo nad 90. Pułkiem Piechoty, później przemianowanym na 90. Pułk Pancerno-Zmechanizowany.
Na jego czele, w składzie 20. Dywizji Zmotoryzowanej gen. Mauritza von Wiktorina uczestniczył w kampanii polskiej i walczył w bitwie o Chojnice oraz bitwie pod Krojantami. Po zakończeniu działań wojennych, stacjonował w Rzeszy. W maju 1940 roku brał udział w kampanii holenderskiej i francuskiej. W lutym 1941 roku awansował na generała majora, a w marcu został zastąpiony przez płk. Ericha Jaschkego i trafił do rezerwy dowódczej. W lipcu stanął na czele 168. Dywizji Piechoty i uczestniczył w operacji Barbarossa. Za bitwę o Charków otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W październiku 1942 roku został awansowany na generała porucznika. Od kwietnia 1943 roku dowodził 355. Dywizją Piechoty, która została rozbita przez Armię Czerwoną w listopadzie 1943 roku. Następnie objął dowództwo nad nowoutworzoną 352. Dywizją Piechoty. W lecie 1944 roku uczestniczył w walkach w Normandii. Odpowiadał za obronę plaży Omaha i Gold, gdzie zadał ciężkie straty aliantom. Wbrew rozkazom Adolfa Hitlera wycofał się z plaż na linię umocnień, gdzie przez kilka tygodni powstrzymywał przeciwnika. 2 sierpnia 1944 roku został ciężko ranny w okolicach Saint-Lô i zmarł cztery dni później.
Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu.