Dmitrij Płatonowicz Onuprijenko (ros. Дмитрий Платонович Онуприенко) (ur. 25 października 1906 roku we wsi Szupiki, zm. 22 listopada 1977 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, pochodzenia ukraińskiego, generał porucznik Armii Radzieckiej. Odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.
Biografia[]
Dmitrij Onuprijenko urodził się 25 października 1906 roku we wsi Szupiki, w guberni kijowskiej. Pochodził z ukraińskiej rodziny chłopskiej. We wrześniu 1925 roku został zmobilizowany do Armii Czerwonej, a w 1928 roku ukończył Kijowską Szkołę Piechoty. Służył w wojskach granicznych OGPU-KGB. W 1930 roku dołączył do WKP(b). W 1938 roku ukończył Wojskową Akademię im. Frunzego. W marcu 1939 roku został zastępcą naczelnika Głównego Zarządu Wojsk Wewnętrznych NKWD.
Podczas wojny radziecko-fińskiej dowodził oddziałem specjalnym NKWD Frontu Północno-Zachodniego gen. Siemiona Timoszenki. W marcu 1941 roku został zastępcą szefa Zarządu Wojsk Operacyjnych NKWD. W czerwcu 1941 roku objął stanowisko szefa sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Po rozpoczęciu operacji Barbarossa organizował oddziały w obwodzie kalinińskim. W lipcu 1941 roku objął dowództwo nad 33. Armią. Podczas bitwy pod Moskwą armia została otoczona w rejonie Wiaźmy i poniosła ciężkie straty. W październiku został zdegradowany na zastępcę dowódcy, a jego dotychczasowe miejsce zajął gen. Michaił Jefriemow. Następnie uczestniczył w operacji rżewsko-wiaziemskiej. W maju 1942 roku został skierowany na studia w Wyższej Akademii wojskowej im. Woroszyłowa, a po ich ukończeniu objął stanowisko szefa sztabu 3. Armii Rezerwowej. W grudniu 1942 roku awansował na generała majora. Od stycznia do maja 1943 roku był szefem sztabu 2. Armii Pancernej gen. Prokofija Romanienki i uczestniczył w operacji dmitrijewsko-siewskiej. W czerwcu 1943 roku stanął na czele 6. Dywizji Strzeleckiej Gwardii i brał udział w bitwie o Dniepr, za co otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order Lenina i medal Złotej Gwardii. Następnie uczestniczył w operacjach kijowskiej, żytomiersko-berdyczowskiej, równo-łuckiej i lwowsko-sandomierskiej. Pod koniec 1944 roku został dowódcą 24. Korpusu Strzeleckiego w 13. Armii gen. Nikołaja Puchowa. Na jego czele brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej i dolnośląskiej. W czerwcu 1945 roku awansował na generała porucznika.
Po wojnie wycofał korpus do Karpackiego Okręgu Wojskowego. W lipcu 1946 roku po rozwiązaniu jednostki objął dowództwo nad 10. Dywizją Zmechanizowaną stacjonującą w Korei Północnej. Od sierpnia 1946 roku dowodził 13. Korpusem Strzeleckim w Zakaukaskim Okręgiem Wojskowym, a następnie 87. Korpusem Strzeleckim w Dalekowschodnim Okręgu Wojskowym. W 1952 roku ukończył kursy w Wyższej Akademii Wojskowej im. Frunzego i rok później stanął na czele 3. Korpusu Strzelców Górskich. W marcu 1957 roku został przeniesiony do rezerwy.
Zmarł 22 listopada 1977 roku w Moskwie. Spoczął na cmentarzu Kuncewskim.