Dmitrij Pawłow (ros. Дмитрий Григорьевич Павлов) (ur. 4 listopada 1897 we wsi Woniuch, zm. 22 lipca 1941 pod Moskwą) – generał armii Związku Radzieckiego, Bohater Związku Radzieckiego (1937), dowódca Frontu Zachodniego.
Był najwyższym stopniem oficerem radzieckim rozstrzelanym za klęskę w początkowym okresie wojny z III Rzeszą.
Biografia[]
Młodość[]
Dmitrij Pawłow urodził się 4 listopada 1897 roku we wsi Woniuch, w rodzinie chłopskiej. Podczas I wojny światowej, na ochotnika zgłosił się do armii. Został awansowany do stopnia podoficerskiego, a następnie na wskutek kontuzji, dostał się do niewoli. Po zakończeniu wojny został z niej zwolniony.
W Armii Czerwonej[]
W 1918 roku dołączył do Gwardii Czerwonej, a następnie do Armii Czerwonej i walczył podczas wojny domowej. Dowodził plutonem, a następnie szwadronem, aż został zastępcą dowódcy pułku. W 1919 roku dołączył do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji.
W 1921 ukończył Omską Wyższą Szkołę Piechoty. Następnie walczył na Froncie Turkiestańskim przeciwko basmaczom. W 1928 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego w Moskwie, a następnie został dowódcą pułku kawalerii, pułku zmotoryzowanego i brygady zmotoryzowanej.
Od 1936 roku walczył w hiszpańskiej wojnie domowej. Podczas bitwy pod Guadalajarą wojska pancerne, którymi dowodził zadały poważne straty Włochom z Corpo Truppe Volontarie. Po powrocie do ZSRR został mianowany Bohaterem Związku Radzieckiego.
W listopadzie 1937 roku został szefem Zarządu Pancerno-Motorowego Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej i członkiem Głównej Rady Wojskowej ZSRR. Na wskutek doświadczeń zdobytych w Hiszpanii rozwijał taktykę walki siłami pancernymi.
W latach 1939-1940 uczestniczył w wojnie zimowej z Finlandią. 4 czerwca 1940 roku został awansowany do stopnia generała-pułkownika wojsk pancernych. Od 11 czerwca 1940 roku był dowódcą Specjalnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego, przemianowanego w lipcu 1940 roku na Zachodni Specjalny Okręg Wojskowy.
Przygotowywany był do zajęcia Litwy, ale rząd litewski ostatecznie przyjął ultimatum i do inwazji nie doszło. 22 lutego 1941 został awansowany na stopień generała armii. Mimo, że nigdy nie dowodził w walce ugrupowaniem większym niż brygada pancerna, powierzono mu dowództwo nad czterema armiami.
Atak na ZSRR[]
21 czerwca 1941 został mianowany dowódcą Frontu Zachodniego. W momencie ataku III Rzeszy jego wojska ponosiły dotkliwe straty. Jednostki znajdujące się przy granicy nie były przygotowane do defensywy, a tajne rozkazy na wypadek działań wojennych nakazywały działania zaczepne. Niemal całe radzieckie lotnictwo znajdujące się przy granicy zostało zniszczone, w ręce wroga wpadły również magazyny wojskowe. Nieudolność jego wojsk przyczyniła się do szybkich postępów wojsk Guderiana. Pozbawione wsparcia i chaotyczne kontrataki Armii Czerwonej powodowały tylko gigantyczne straty i rozbijane były całe armie.
Wkrótce większość sił Frontu Zachodniego została rozbita w kotle białostocko-mińskim, a gen. Pawłow został zdymisjonowany.
Proces[]
Po dymisji został wezwany przez Mołotowa do Moskwy, gdzie poinformowano go że jego sprawą zajmuje się Biuro Polityczne. 4 lipca na osobiste polecenie Stalina został aresztowany w Smoleńsku.
Próbowano wrobić go w spisek i zdradę, oraz związki ze sprawą marszałka Tuchaczewskiego. Pawłow przyznał się jedynie do błędów w dowodzeniu.
22 lipca 1941 wyrokiem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR został zdegradowany i skazany na śmierć oraz konfiskatę mienia w całości. Oprócz niego wyrok śmierci usłyszało jeszcze pięciu wysokich dowódców gen. Władimira E. Klimowskicha, gen. Andrieja T. Grigoriewa, gen. Nikołaja A. Klicza, gen. Stiepana I. Oborina, gen. Aleksandra A. Korobkowa. Rozstrzelani zostali na poligonie NKWD pod Moskwą.
Dmitrij Pawłow jak i reszta generałów skazanych na śmierć stał się kozłem ofiarnym. Zrehabilitowany został 31 lipca 1957 roku z przywróceniem stopnia wojskowego.