Dmitrij Michajłowicz Sielezniow (ros. Дмитрий Михайлович Селезнёв) (ur. 28 lutego 1897 roku we wsi Siemionówka, zm. 29 października 1960 roku w Kujbyszewie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała majora.
Biografia[]
Dmitrij Sielezniow urodził się 28 lutego 1897 roku we wsi Siemionówka, w guberni tambowskiej. W maju 1916 roku został powołany do Armii Rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W październiku 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Jako komisarz polityczny, uczestniczył w wojnie domowej. Walczył z siłami gen. Antona Denikina, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań zbrojnych, studiował na Uniwersytecie Komunistycznym im. Jakowa Swierdłowa. Następnie pełnił funkcje komisarza politycznego w różnych jednostkach Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. We wrześniu 1925 roku, rozpoczął Kursy Wystriel. W 1926 roku został zastępcą komisarza politycznego pułku artylerii w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. W 1933 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo nad 53. Korpusem Strzeleckim. W lutym 1941 roku otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa, jego korpus został wcielony do 24. Armii gen. Stiepana Kalinina, znajdującej się w rezerwie Naczelnego Dowództwa. Brał udział w bitwie pod Smoleńskiem, podczas której jego siły zostały otoczone i poniosły ciężkie straty. Wraz z dowództwem udało mu się wyjść z okrążenia i wkrótce jego sztab został rozwiązany. 3 sierpnia 1941 roku został szefem wydziału logistyki 43. Armii. 22 sierpnia objął dowództwo nad całą armią. Brał udział w operacji jelnińskiej. 10 października 1941 roku został zastępcą dowódcy Frontu Zachodniego gen. Iwana Koniewa. Uczestniczył w operacji wiaziemskiej. Następnie stanął na czele 17. Dywizji Strzeleckiej. W styczniu 1942 roku zdobył Małojarosławiec, Miedyń i ustanowił przyczółek na rzece Ugra, za co został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. We wrześniu 1942 roku został zastępcą dowódcy 43. Armii gen. Konstantina Gołubiewa. W grudniu 1942 roku objął stanowisko dowódcy 22. Armii w składzie Frontu Kalinińskiego gen. Maksyma Purkajewa. Jego siły brały udział w operacji rżewsko-wiaziemskiej. Od kwietnia do maja 1943 roku dowodził 4. Armią Uderzeniową. Następnie trafił na leczenie do szpitala. 2 października 1943 roku został zastępcą dowócy Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego ds. wsparcia materiałowego.
Od sierpnia 1945 roku pozostawał w dyspozycji szefa logistyki Armii Czerwonej. W listopadzie 1946 roku przeszedł na emeryturę.
Zmarł 29 października 1960 roku w Kujbyszewie (obecnie Samara).