Friedrich August Eberhard von Mackensen (ur. 24 września 1889 roku w Brombergu, zm. 19 maja 1969 roku w Neumünster) – niemiecki wojskowy, zbrodniarz wojenny, dowódca 1. Armii Pancernej i 14. Armii, uczestnik II wojny światowej.
Biografia[]
Eberhard von Mackensen urodził się 24 września 1889 roku w Brombergu w Królestwie Prus. Jego ojcem był feldmarszałek August von Mackensen. Miał brata Hansa Georga, późniejszy dyplomata. W 1908 roku wstąpił do armii niemieckiej i został kandydatem na oficera XVII Korpusu w Gdańsku. 22 marca 1910 roku został awansowany na pierwszego porucznika.
W momencie wybuchu I wojny światowej był adiutantem pułku w 1. Pułku Huzarów. 25 lutego 1915 roku został awansowany do stopnia porucznika. Wkrótce został ciężko ranny i trafił do Sztabu Generalnego Grupy Armii Scholtz. Po zakończeniu wojny pozostał w Reichswerze i pełnił funkcję dowódcy 1 szwadronu 5. Pułku Kawalerii. W 1919 roku dołączył do Freikorpsu. Do 1930 roku służył w sztabie 1. Dywizji Kawalerii we Frankfurcie nad Odrą. 1 października 1932 roku został awansowany do stopnia podpułkownika. 1 listopada 1933 roku został szefem Sztabu Generalnego Inspektoratu Kawalerii. 1 września 1934 roku został awansowany na pułkownika. Następnie został szefem sztabu X Korpusu Armii w Hamburgu, w nowoutworzonym Wehrmachcie. W 1937 roku dowodził 1. Brygadą Kawalerii w Insterburgu. 1 stycznia 1938 roku został generałem dywizji. 1 maja 1939 roku został szefem sztabu V Grupie Armii generała porucznika Wilhelma Lista.
Narada dowódców z Hitlerem. Drugi z prawej Eberhard von Mackensen.
W 1939 roku, jako szef sztabu 14. Armii brał udział w kampanii polskiej. Jako szef sztabu 12. Armii brał udział w kampanii francuskiej. 1 stycznia 1940 roku został awansowany do stopnia generała porucznika, a 8 miesięcy później do stopnia generała kawalerii. 15 stycznia 1941 roku został dowódcą III Korpusu Armii w składzie Grupy Armii Południe feldmarszałka Gerda von Rundstedta. Uczestniczył w operacji Barbarossa. 27 lipca 1941 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Krzyża Żelaznego. Brał udział w walkach o Dniepropietrowsk. Siły von Mackensena jako pierwsze weszły do Kijowa. W listopadzie dowódcą Grupy Armii A został generał Ewald von Kleist, a von Mackensen objął dowództwo nad 1. Armią Pancerną. Za zasługi podczas drugiej bitwy o Charków został odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Żelaznego. Brał udział w trzeciej bitwie o Charków, a 6 lipca 1943 roku został awansowany do generała pułkownika. Następnie bronił pozycji niemieckich w okolicach Zaporoża. Jako dowódca 14. Armii został przeniesiony do Królestwa Włoch. Za oddanie linii zimowej podczas operacji Diadem został zdymisjonowany przez Alberta Kesselringa. Odszedł z czynnej służby latem 1944 roku.
Po kapitulacji III Rzeszy trafił do alianckiej niewoli. Za udział w masakrze w Grotach Ardeatyńskich, von Mackensen oraz dwóch innych dowódców zostało skazanych na karę śmierci. W połowie 1947 roku wyrok został zamieniony na 21 lat więzienia. Na wolność wyszedł po pięciu latach. Osiadł w Alt Mühlendorf w Niemczech Zachodnich.
Zmarł 19 maja 1969 roku w Neumünster.