Edmund Heldut-Tarnasiewicz (ur. 17 lipca 1892 roku w Radomiu, zm. 2 kwietnia 1952 roku w Lublinie) – polski wojskowy, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Brygady Rezerwowej Kawalerii Wołkowysk.
Biografia[]
Edmund Tarnasiewicz urodził się 17 lipca 1892 roku w Radomiu, na terenie Imperium Rosyjskiego. Studiował na Uniwersytecie w Gandawie, w Belgii i należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, dołączył do I Kompanii Kadrowej, a następnie służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Jednocześnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ranny. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari. W czerwcu 1919 roku otrzymał awans na rotmistrza. Następnie był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W styczniu 1927 roku otrzymał awans na majora. Do 1929 roku był komendantem Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. W styczniu 1930 roku został awansowany na podpułkownika. W lipcu 1930 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 4. Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej. W lutym 1932 roku stanął na czele 16. Pułku Ułanów. W styczniu 1935 roku otrzymał awans na pułkownika. W lipcu 1939 roku został komendantem Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, dowodził Ośrodkiem Zapasowym Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii. Organizował Brygadę Rezerwową Kawalerii Wołkowysk, a następnie objął nad nią dowództwo. Po sowieckiej agresji na Polskę, walczył z siłami Armii Czerwonej i brał udział w bitwie o Grodno. Następnie przekroczył granicę z Litwą. Udało mu się przedostać do Francji, gdzie dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Podczas kampanii francuskiej został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Służył w I Oficerskim Baonie Szkolnym i był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty i Kawalerii Zmotoryzowanej w Szkocji. Później został zastępcą dowódcy 10. Brygady Kawalerii Pancernej. W 1947 roku powrócił do Polski.
Zmarł 2 kwietnia 1952 roku w Lublinie.