Edmund Władysław Maksymilian Taczanowski (ur. 23 listopada 1822 roku w Wieczynie, zm. 14 września 1879 roku w Choryni) – generał powstania styczniowego, naczelnik wojenny województwa kaliskiego.
Biografia[]
Sztandar oddziału Taczanowskiego.
Edmund Taczanowski urodził się 23 listopada 1822 roku w Wieczynie. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Ukończył szkołę artylerii i w stopniu podporucznika trafił do pruskiej armii. W 1846 roku odszedł z armii i uczestniczył w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego. Jako kurier został aresztowany na południu Wielkopolski i został osadzony w Forcie Winiary. W grudniu 1847 roku wyszedł na wolność. W 1848 roku uczestniczył w kolejnym powstaniu, gdzie dowodził oddziałem artylerii pod Pleszewem. Po upadku powstania został ponownie aresztowany i trafił do twierdzy w Kostrzynie. Na wolność wyszedł w 1849 roku i udał się na emigrację. Trafił do Włoszech, gdzie walczył w szeregach armii republikańskiej Giuseppe Garibaldiego oraz Legionu Mickiewicza.
Edmund Taczanowski, około 1863 roku.
Przed powstaniem styczniowym szkolił potencjalnych powstańców zrzeszonych w Bractwie Kurkowym. Komitet Działyńskiego wyznaczył go na dowódcę jednego z powstańczych oddziałów. Nieprzygotowany oddział został rozbity przez wojska pruskie w lesie sławoszewskim. Następnie Taczanowski rozpoczął formowanie kolejnego oddziału, składającego się z ochotników wielkopolskich i kaliskich. 29 kwietnia 1863 roku stoczył zwycięską bitwę pod Pyzdrami. 8 maja poniósł klęskę w bitwie pod Ignacewem. Następnie przez Rząd Narodowy został awansowany do stopnia generała i mianowany naczelnikiem wojennym województwa kaliskiego. Prowadził kolejne walki pod Łaskiem, Goszczanowem, Czepowem, Pęcherzewkiem, Złoczewem i Sędziejowicami. Jego oddział został rozbity pod Kruszyną, a Taczanowski udał się na emigrację.
Przebywał we Francji i Turcji, gdzie chciał zorganizować polskie oddziały do walki o niepodległość. Wobec braku powodzenia tych planów, wrócił do Krakowa. Po pruskiej amnestii powrócił do Wielkopolskie, do rodzinnej Choryni. Miał czterech synów i dwie córki.
Zmarł 14 września 1879 roku w Choryni. W listopadzie 1938 roku jego szczątki zostały ekshumowane i uroczyście pochowane na Cmentarzu Powązkowskim.
21 stycznia 1933 roku został odznaczony przez prezydenta II RP Ignacego Mościckiego, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.