Zmiany: Edmund Taczanowski

Wersja z 00:58, 12 sty 2022

Edmund Władysław Maksymilian Taczanowski (ur. 23 listopada 1822 roku w Wieczynie, zm. 14 września 1879 roku w Choryni) – generał powstania styczniowego, naczelnik wojenny województwa kaliskiego.

Biografia

Sztandar Taczanowskiego — Sztandar oddziału Taczanowskiego.

Edmund Taczanowski urodził się 23 listopada 1822 roku w Wieczynie. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Ukończył szkołę artylerii i w stopniu podporucznika trafił do pruskiej armii. W 1846 roku odszedł z armii i uczestniczył w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego. Jako kurier został aresztowany na południu Wielkopolski i został osadzony w Forcie Winiary. W grudniu 1847 roku wyszedł na wolność. W 1848 roku uczestniczył w kolejnym powstaniu, gdzie dowodził oddziałem artylerii pod Pleszewem. Po upadku powstania został ponownie aresztowany i trafił do twierdzy w Kostrzynie. Na wolność wyszedł w 1849 roku i udał się na emigrację. Trafił do Włoszech, gdzie walczył w szeregach armii republikańskiej Giuseppe Garibaldiego.

Edmund Taczanowski 1863 — Edmund Taczanowski, około 1863 roku.

Przed powstaniem styczniowym szkolił potencjalnych powstańców zrzeszonych w Bractwie Kurkowym. Komitet Działyńskiego wyznaczył go na dowódcę jednego z powstańczych oddziałów. Nieprzygotowany oddział został rozbity przez wojska pruskie w lesie sławoszewskim. Następnie Taczanowski rozpoczął formowanie kolejnego oddziału, składającego się z ochotników wielkopolskich i kaliskich. 29 kwietnia 1863 roku stoczył zwycięską bitwę pod Pyzdrami. 8 maja poniósł klęskę w bitwie pod Ignacewem. Następnie przez Rząd Narodowy został awansowany do stopnia generała i mianowany naczelnikiem wojennym województwa kaliskiego. Prowadził kolejne walki pod Łaskiem, Goszczanowem, Czepowem, Pęcherzewkiem i Sędziejowicami. Jego oddział został rozbity pod Kruszyną, a Taczanowski udał się na emigrację.

Przebywał we Francji i Turcji, gdzie chciał zorganizować polskie oddziały do walki o niepodległość. Wobec braku powodzenia tych planów, wrócił do Krakowa. Po pruskiej amnestii powrócił do Wielkopolskie, do rodzinnej Choryni. Miał czterech synów i dwie córki.

Zmarł 14 września 1879 roku w Choryni. W listopadzie 1938 roku jego szczątki zostały ekshumowane i uroczyście pochowane na Cmentarzu Powązkowskim.

21 stycznia 1933 roku został odznaczony przez prezydenta II RP Ignacego Mościckiego, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

@@ Linia 22: / Linia 22: @@
 [[Plik:Sztandar Taczanowskiego.jpg|mały|Sztandar oddziału Taczanowskiego.]]Edmund Taczanowski urodził się 23 listopada 1822 roku w Wieczynie. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Uczył się w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Ukończył szkołę artylerii i w stopniu podporucznika trafił do [[Armia Pruska|pruskiej armii]]. W 1846 roku odszedł z armii i uczestniczył w przygotowaniach do [[Powstanie wielkopolskie (1846)|powstania wielkopolskiego]]. Jako kurier został aresztowany na południu [[Wielkopolska|Wielkopolski]] i został osadzony w Forcie Winiary. W grudniu 1847 roku wyszedł na wolność. W 1848 roku uczestniczył w [[Powstanie wielkopolskie (1848)|kolejnym powstaniu]], gdzie dowodził oddziałem artylerii pod Pleszewem. Po upadku powstania został ponownie aresztowany i trafił do twierdzy w Kostrzynie. Na wolność wyszedł w 1849 roku i udał się na emigrację. Trafił do [[Włochy|Włoszech]], gdzie [[Zjednoczenie Włoch|walczył]] w szeregach armii republikańskiej [[Giuseppe Garibaldi|Giuseppe Garibaldiego]].
-[[Plik:Edmund Taczanowski 1863.jpg|mały|Edmund Taczanowski, około 1863 roku.]]Przed [[powstanie styczniowe|powstaniem styczniowym]] szkolił potencjalnych powstańców zreszonych w Bractwie Kurkowym. [[Komitet Działyńskiego]] wyznaczył go na dowódcę jednego z powstańczych oddziałów. Nieprzygotowany oddział został rozbity przez wojska pruskie w lesie sławoszewskim. Następnie Taczanowski rozpoczął formowanie kolejnego oddziału, składającego się z ochotników wielkopolskich i kaliskich. 29 kwietnia 1863 roku stoczył zwycięską [[Bitwa pod Pyzdrami|bitwę pod Pyzdrami]]. 8 maja poniósł klęskę w [[I bitwa pod Ignacewem|bitwie pod Ignacewem]]. Następnie przez [[Rząd Narodowy (powstanie styczniowe)|Rząd Narodowy]] został awansowany do stopnia generała i mianowany naczelnikiem wojennym województwa kaliskiego. Prowadził kolejne walki pod Łaskiem, Goszczanowem, Czepowem, Pęcherzewkiem i Sędziejowicami. Jego oddział został rozbity pod Kruszyną, a Taczanowski udał się na emigrację.
+[[Plik:Edmund Taczanowski 1863.jpg|mały|Edmund Taczanowski, około 1863 roku.]]Przed [[powstanie styczniowe|powstaniem styczniowym]] szkolił potencjalnych powstańców zrzeszonych w Bractwie Kurkowym. [[Komitet Działyńskiego]] wyznaczył go na dowódcę jednego z powstańczych oddziałów. Nieprzygotowany oddział został rozbity przez wojska pruskie w lesie sławoszewskim. Następnie Taczanowski rozpoczął formowanie kolejnego oddziału, składającego się z ochotników wielkopolskich i kaliskich. 29 kwietnia 1863 roku stoczył zwycięską [[Bitwa pod Pyzdrami (1863)|bitwę pod Pyzdrami]]. 8 maja poniósł klęskę w [[I bitwa pod Ignacewem|bitwie pod Ignacewem]]. Następnie przez [[Rząd Narodowy (powstanie styczniowe)|Rząd Narodowy]] został awansowany do stopnia generała i mianowany naczelnikiem wojennym województwa kaliskiego. Prowadził kolejne walki pod Łaskiem, Goszczanowem, Czepowem, Pęcherzewkiem i Sędziejowicami. Jego oddział został rozbity pod Kruszyną, a Taczanowski udał się na emigrację.
-Przebywał we [[Francja|Francji]] i [[Imperium Osmańskie|Turcji]], gdzie chciał zorganizować polskie oddziały do walki o niepodległość. Wobec braku powdzenia tych planów, wrócił do Krakowa. Po pruskiej amnestii powrócił do Wielkopolskie, do rodzinnej Choryni. Miał czterech synów i dwie córki.
+Przebywał we [[Francja|Francji]] i [[Imperium Osmańskie|Turcji]], gdzie chciał zorganizować polskie oddziały do walki o niepodległość. Wobec braku powodzenia tych planów, wrócił do Krakowa. Po pruskiej amnestii powrócił do Wielkopolskie, do rodzinnej Choryni. Miał czterech synów i dwie córki.
-Zmrał 14 września 1879 roku w Choryni. W listopadzie 1938 roku jego szczątki zostały ekshumowane i uroczyście pochowane na Cmentarzu Powązkowskim.
+Zmarł 14 września 1879 roku w Choryni. W listopadzie 1938 roku jego szczątki zostały ekshumowane i uroczyście pochowane na Cmentarzu Powązkowskim.
 stycznia 1933 roku został odznaczony przez prezydenta [[II RP]] [[Ignacy Mościcki|Ignacego Mościckiego]], Krzyżem Niepodległości z Mieczami.