Edward Banaszak (ur. 7 stycznia 1892 roku w Samostrzelu, zm. 23 listopada 1977 roku w Szczecinie) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 81. Pułku Strzelców Grodzieńskich.
Biografia[]
Edward Banaszak urodził się 7 stycznia 1892 roku w Samostrzelu, na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej. Był dwukrotnie ranny i został odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego. W grudniu 1918 roku uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Walczył w rejonie Prochnowa, Sułaszewa, Witkowic i Margonina. Został odznaczony Krzyżem Walecznych. Później kontynuował służbę w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W październiku 1920 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, a od grudnia organizował batalion szkolny 17. Dywizji Piechoty. W sierpniu 1921 roku objął dowództwo nad II batalionem 68. Pułku Piechoty, a w styczniu 1923 roku stanął na czele Wielkopolskiego Batalionu Szkolnego Piechoty. W kwietniu 1923 roku ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W styczniu 1928 roku awansował na podpułkownika, a w sierpniu trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dowodził 29. i 26. batalionem KOP. W maju 1931 roku został zastępcą dowódcy 79. Pułku Piechoty, a w lipcu 1935 roku objął dowództwo nad 81. Pułkiem Piechoty. W marcu 1938 roku awansował na pułkownika.
Na czele pułku, w składzie 29. Dywizji Piechoty płk. Ignacego Oziewicza uczestniczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim, a 12 września jego pułk został rozbity. 2 października w rejonie Warki dostał się do niemieckie niewoli. Był jeńcem oflagów IX C Lamsdorf, XI B Braunschweig, IV B Königstein, VII A Murnau. Należał do konspiracji obozowej. Wolność odzyskał pod koniec wojny i w 1947 roku powrócił do Polski.
Zmarł 23 listopada 1977 roku w Szczecinie. Spoczął w rodzinnym grobowcu w Wysocku Wielkim.