Emil Krukowicz-Przedrzymirski (ur. 25 stycznia 1886 roku w Niemirowie, zm. 29 maja 1957 roku w Toronto) – polski wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej, dowódca Armii Modlin.
Biografia[]
Emil Krukowicz-Przedrzymirski urodził się 25 stycznia 1886 roku w Niemirowie, na terytorium Austro-Węgier. Studiował na Wojskowej Akademii Technicznej w Mödling. W 1906 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej. W 1914 roku został ranny w nogę. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Był członkiem Misji Specjalnej w Jugosławii i na Węgrzech. Następnie służył w artylerii. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1922 roku rozpoczął kursy na Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr V. Był również szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po konflikcie z gen. Olgierdem Pożerskim, został odwołany i objął dowództwo nad piechotą dywizyjną 7. Dywizji Piechoty. W 1931 roku został awansowany na generała brygady i stanął na czele 30. Dywizji Piechoty. W planach marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego, na wypadek niemieckiej agresji, miał zostać dowódcą Armii Modlin.
Po rozpoczęciu wojny obronnej, jego żołnierze stawiali opór w bitwie pod Mławą. Następnie wycofał się na linię Narwi i Bugu. Część jego sił została podporządkowana Armii Warszawa gen. Juliusza Rómmla, a z pozostałej części powołano tzw. Armię Przedrzymirskiego. Wkrótce jego wojska zostały wcielone do Frontu Północnego gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Brał udział w II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Przez gen. Dąb-Biernackiego został upoważniony do złożenia kapitulacji całości sił, ale gen. Krukowicz-Przedrzymirski postanowił kontynuować walkę. Wobec barku szans na przebicie, rozkazał zniszczyć broń oraz sprzęt i poddał się 26 września. Przebywał w Oflagach VII A Murnau, IV A Hohnstein i VIII E Johannisbrunn. 29 kwietnia 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie. Przybył do Londynu, gdzie przez Naczelnego Wodza gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego, został awansowany na generała dywizji. Wraz z rodziną przeprowadził się do Kanady. Działał w organizacjach kombatanckich.
Zmarł na zawał serca 29 maja 1957 roku w Toronto. Został pochowany na cmentarzu Holy Cross.