Emil Leeb (ur. 17 czerwca 1881 roku w Passau, zm. 8 września 1969 roku w Monachium) – niemiecki wojskowy, generał artylerii Wehrmachtu i szef Heereswaffenamt.
Biografia[]
Emil Leeb urodził się 17 czerwca 1881 roku w Pasawie. Był synem majora Adolfa Leeba i młodszym bratem Wilhelma, późniejszego feldmarszałka Wehrmachtu. W lipcu 1901 roku rozpoczął służbę wojskową. W 1903 roku został awansowany na porucznika. W 1914 roku ukończył Akademię Wojenną. Podczas I wojny światowej, walczył we Francji i w Lotaryngii. W 1915 roku został II adiutantem 10. Dywizji Piechoty. Był odznaczony Orderem Zasługi Wojskowej III klasy z Mieczami, Krzyżem Żelaznym obu klas oraz austriackim Krzyżem Zasługi Wojskowej III klasy. Po wojnie, kontynuował służbę w Reichswehrze i służył w Ministerstwie Reichswehry. W 1925 roku został awansowany na majora, a w 1932 roku na pułkownika. Był szefem zaopatrzenia w Biurze Uzbrojenia Armii (Heereswaffenamt). W kwietniu 1935 roku objął dowództwo nad 15. Dywizją Piechoty, a w lipcu został awansowany na generała majora. 1 kwietnia 1939 roku stanął na czele XI Korpusu Armijnego.
Na jego czele, w składzie 10. Armii gen. Waltera von Reichenau'a, brał udział w kampanii polskiej. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Po samobójstwie gen. Karla Beckera w kwietniu 1940 roku, został szefem Biura Uzbrojenia Armii i pozostał na stanowisku do 1 lutego 1945 roku. Uczestniczył w pracach nad tajną bronią biologiczną. 1 marca 1945 roku przeszedł na emeryturę.
W 1957 roku był jednym z założycieli Towarzystwa Technologii Obronnych, działającego na rzecz przemysłu zbrojeniowego.
Zmarł 8 września 1969 roku w Monachium. Spoczął na cmentarzu Waidring w Tyrolu.