Emil de Sayn Wittgenstein Berlebour (ros. Эмилий-Карл Сайн-Витгенштейн-Берлебург) (ur. 21 kwietnia 1824 roku w Darmstadt, zm. 16 września 1878 roku w Rottach-Egern) – niemiecki książę z rodu Sponheimów, generał porucznik Armii Rosyjskiej.
Biografia[]
Emil de Sayn Wittgenstein Berlebour urodził się 21 kwietnia 1824 roku w Darmstadt, w Wielkim Księstwie Hesji-Darmstadt. Jego ojciec był bliskim przyjacielem księcia Ludwika II. W 1841 roku odwiedził Petersburg, gdzie był gościem na ślubie Marii Heskiej i carewicza Aleksandra Mikołajewicza. W 1849 roku przeszedł do służby w Armii Rosyjskiej i trafił do 17. Pułku Dragonów w Niżnym Nowogrodzie. Został adiutantem naczelnego dowódcy Armii Kaukaskiej hrabiego Michaiła Woroncowa. Brał udział w wojnie kaukaskiej.
24 stycznia 1852 roku został adiutantem cara Mikołaja I. Podczas wojny krymskiej jako podpułkownik dowodził 1. Połączonym Pułkiem Kozaków Liniowych. Za szturm na twierdzę Kars został odznaczony Orderem św. Jerzego IV stopnia. W 1856 roku został wysłany do Paryża, gdzie pracował nad traktatem pokojowym. W 1863 roku powrócił do Rosji, gdzie wziął udział w tłumieniu powstania styczniowego w Królestwie Polskim. 13 marca 1863 roku został awansowany do stopnia generała majora. 22 marca walczył pod Olszowym Młynem z siłami powstańczymi Kazimierza Mielęckiego.
W 1866 roku, w stopniu generała porucznika, przeszedł na emeryturę. Po wybuchu wojny z Turcją, w 1877 roku wrócił do wojska i brał udział w kampanii dunajskiej.
Zmarł 16 września 1878 roku w Rottach-Egern.