Erich Diestel (ur. 8 listopada 1892 roku w Eylau, zm. 3 sierpnia 1973 roku w Bad Wiessee) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Erich Diestel urodził się 8 listopada 1892 roku w Deutsch Eylau (obecnie Iława w województwie warmińsko-mazurskim). W 1912 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu kontynuował służbę w Reichswehrze. W maju 1927 roku otrzymał awans na majora. Od stycznia 1935 roku był wykładowcą w Szkole Wojennej w Dreźnie. W 1937 roku objął dowództwo nad I batalionem 68. Pułku Piechoty w 23. Dywizji Piechoty gen. Ernsta Buscha.
Na jego czele brał udział w kampanii polskiej. W styczniu 1940 roku został dowódcą 188. Pułku Piechoty w 68. Dywizji Piechoty gen. Georga Brauna. Uczestniczył w operacji Barbaorssa. W styczniu 1942 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim. Od kwietnia 1942 roku dowodził 101. Dywizją Piechoty Lekkiej i brał udział w bitwie o Kaukaz. W sierpniu 1942 roku awansował na generała majora i przez krótki czas dowodził 75. Dywizją Piechoty. W sierpniu 1943 roku otrzymał awans na generała porucznika. Następnie stał na czele 346. Dywizji Piechoty na froncie zachodnim. 8 października 1944 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Pod koniec wojny dowodził Korpusem Diestel w 25. Armii gen. Philippa Kleffela. Dostał się do alianckiej niewoli, którą opuścił w 1947 roku.
Zmarł 3 sierpnia 1973 roku w Bad Wiessee.