Erich von Manstein (ur. 24 listopada 1887 w Berlinie, zm. 10 czerwca 1973 w Irsenchausen) – niemiecki feldmarszałek, uważany powszechnie za jednego z najbardziej utalentowanych feldmarszałków. Jest synem Eduarda von Lewinskiego. Po śmierci ojca został adoptowany przez rodzinę von Manstein, której nazwisko przyjął.
Kariera[]
W 1906, po ukończeniu szkoły kadetów w Berlinie rozpoczął służbę zawodową w berlińskim 3. Pułku Gwardii Pieszej. W I wojnie światowej brał udział w walkach na frontach wschodnim i zachodnim, a po jej zakończeniu piastował wiele dowódczych stanowisk. Awansował bardzo szybko. W 1933 został mianowany na stopień oficerski pułkownika, a w 1936 został mianowany na generała majora. Dwa lata później otrzymał kolejny awans – na generała porucznika. W tym okresie powierzono mu funkcję szefa Wydziału Operacyjnego Wojsk Lądowych, a następnie zastępcy szefa sztabu generała Ludwiga Becka.
II wojna światowa[]
Jego udział w kampanii wrześniowej w Polsce to stanowisko szefa sztabu Grupy Armii "Południe" generała Gerda von Rundstedta. Był twórcą planu, który miał pozwolić Niemcom szybko opanować Francję. Jego plan polegał na tym, iż naziści mieli przebić się przez Ardeny i przedostanie się na linię Maginota w rejonie Mozy. Ten plan zyskał akceptację Adolfa Hitlera. Na czele 38. Korpusu Piechoty w ciągu 10 dni dotarł znad Sommy do Loary. Jako pierwszy przekroczył Sekwanę. Za to został odznaczony Krzyżem Rycerskim.
Kolejne sukcesy[]
W 1940 został mianowany generałem piechoty. Jego kolejnym celem było przygotowanie planu lądowania w Wielkiej Brytanii. Miał stanąć na czele tego proceder, lecz wobec porażki Bitwy o Anglię plan uległ odroczeniu. Rok później został dowódcą 56. Korpusu Pancernego. Brał udział w oblężeniu Leningradu. We wrześniu 1941 został dowódcą 11. Armii na froncie południowo-wschodnim, gdzie odniósł wiele sukcesów. 1 lipca 1942 został mianowany feldmarszałkiem. Objął też dowództwo Grupy Armii "Don", której zadaniem było przyjść z odsieczą dla wojsk generała Friedricha Paulusa. Udało mu się tylko spowodować odwrót jednostek radzieckich nad Dnieprem. Po nieudanej kampanii wielu oficerów straciło do niego szacunek. Wierzył jednak, że mógł odnieść sukces na froncie wschodnim. Umocniło go w tym zniszczenie wojsk radzieckich pod Charkowem. Starał się przekonać Hitlera do wykonania ryzykowniejszego manewru, które miało pozwolić Armii Czerwonej wbić się głęboko w niemieckie siły, po to, aby je okrążyć i zniszczyć.
Dymisja[]
Adolf Hitler nie był przekonany do jego planów. Erich von Manstein wraca z frontu w marcu 1944. Wtedy Hitler odebrał mu dowództwo w Grupie Armii "Południe". To był katastrofalny spadek kariery. Nie uchroniło go też od więzienia, gdyż brytyjski sąd skazał go za zbrodnie wojenne na 18 lat więzienia. Został uwolniony z 1953 roku. Zmarł 10 czerwca 1973 w Irsenchausen w Górnej Bawarii, gdzie udał się po odsiadce.