Ernst Emil Schnarrenberger (ur. 27 lipca 1893 roku w Buchen, zm. 10 czerwca 1966 roku w Bad Mergentheim) – niemiecki wojskowy, generał major Wehrmachtu.
Biografia[]
Ernst Schnarrenberger urodził się 27 lipca 1893 roku w Buchen. W lipcu 1912 roku rozpoczął służbę wojskową, a następnie ukończył Szkołę Wojenną. Uczestniczył w I wojnie światowej, podczas której został ranny. W trakcie bitwy nad Sommą dostał się do niewoli, którą opuścił w 1920 roku. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego i Czarną Odznaką za Rany. Następnie jako porucznik kontynuował służbę w Reichswehrze. W kwietniu 1924 roku awansował na kapitana, w kwietniu 1934 na majora. Później został inspektorem w Szkole Wojennej w Hanowerze. W sierpniu 1936 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w kwietniu 1939 na pułkownika.
Podczas kampanii polskiej pełnił funkcję dowódcy III batalionu 55. Pułku Piechoty gen. Friedricha Sieberta w 17. Dywizji Piechoty gen. Herberta Locha. Pod koniec września 1939 roku zastąpił płk. Siegmunda von Schacky auf Schönfelda na stanowisku dowódcy 95. Pułku Piechoty. Na jego czele uczestniczył w kampanii francuskiej, a po jej zakończeniu pełnił funkcje okupacyjne. W lecie 1941 roku został przeniesiony do Generalnego Gubernatorstwa, a następnie brał udział w operacji Barbarossa. W listopadzie 1941 roku otrzymał Złoty Krzyż Niemiecki. W połowie października 1942 roku został dowódcą 556. Obszaru Tylnego Armii w Armii Pancernej Afryka gen. Georga Stumme. W listopadzie 1942 roku awansował na generała majora. Pod koniec kampanii afrykańskiej, wiosną 1943 roku objął dowództwo nad twierdzą Tunis. Po kilku dniach dostał się do amerykańskiej niewoli, gdzie pracował nad swoimi wspomnieniami. Wolność odzyskał pod koniec czerwca 1947 roku.
Zmarł 10 czerwca 1966 roku w Bad Mergentheim.