Erwin Vierow (ur. 15 maja 1890 roku w Berlinie, zm. 1 lutego 1982 roku w Tecklenburgu) – niemiecki wojskowy Wehrmachtu w stopniu generała piechoty.
Biografia[]
Erwin Vierow urodził się 15 maja 1890 roku w Berlinie. 21 sierpnia 1908 roku wstąpił do armii pruskiej. 27 stycznia 1910 roku został awansowany do stopnia porucznika. Brał udział w I wojnie światowej i 13 maja 1916 roku został ranny. Następnie został Szefem Kolei w Sztabie Generalnym. 18 kwietnia 1917 roku został awansowany do stopnia kapitana. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze. Przed 1938 rokiem został awansowany do stopnia generalmajora.
Po wybuchu II wojny światowej został dowódcą 96. Dywizji Piechoty. 1 sierpnia 1940 roku został awansowany na generała porucznika, a 1 stycznia 1941 roku na generała piechoty. 6 stycznia 1941 roku został dowódcą nowo formowanego LV Korpusu w 6. Armii. Na jego czele brał udział w operacji Barbarossa. Brał udział w bitwie o Charków, a następnie został komendantem wojskowym miasta. 15 listopada 1941 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Krzyża Żelaznego. Od 14 lutego do 10 marca 1943 roku dowodził XX Korpusem Armii. 1 lipca 1943 roku został dowódcą wojskowym północno-zachodniej Francji. W czerwcu 1944 roku został szefem Generalnego Dowództwa Somme. Brał udział w walkach w Normandii. 1 września 1944 roku dostał się do brytyjskiej niewoli i został przewieziony do Camp Clinton w Missisipi w USA.
Zmarł 1 lutego 1982 roku w Tecklenburgu.