Eugeniusz Żongołłowicz (ur. 21 sierpnia 1895 roku w Pskowie, zm. 18 stycznia 1963 roku w Long Marston) – polski wojskowy, pułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 44. Dywizji Piechoty.
Biografia[]
Eugeniusz Żongołłowicz urodził się 21 sierpnia 1895 roku w Pskowie, na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1914 roku został zmobilizowany do Armii Rosyjskiej i ukończył Oficerską Szkołę Piechoty. Uczestniczył w I wojnie światowej, a w listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej i III powstaniu śląskim, podczas którego dowodził Grupą Wawelberga. W maju 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora, a od lipca dowodził batalionem w 19. Pułku Piechoty. W grudniu 1924 roku awansował na podpułkownika. W marcu 1926 roku został oficerem Przysposobienia Wojskowego w 5. Dywizji Piechoty, a od maja 1927 roku był zastępca dowódcy 19. Pułku Piechoty. W 1929 roku rozpoczął kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, ale go nie ukończył i w 1930 roku objął dowództwo nad 57. Pułkiem Piechoty. W grudniu 1931 roku otrzymał awans na pułkownika. W latach 1934-1938 był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, a w listopadzie 1938 roku stanął na czele piechoty dywizyjnej 5. Dywizji Piechoty gen. Juliusza Zulaufa. Podczas sierpniowej mobilizacji w 1939 roku objął dowództwo nad rezerwową 44. Dywizją Piechoty.
Podczas kampanii wrześniowej dywizja nie walczyła jako zwarta grupa, a poszczególne jej pułki uczestniczyły w bitwie pod Piotrkowem Trybunalskim, bitwie nad Bzurą i bitwie o Palmiry. Płk. Żongołłowicz dowodził odcinkiem Saska Kępa-Grochów, w bitwie o Warszawę. Po kapitulacji stolicy dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do końca wojny. Później dołączył do Polskich Sił Zbrojnych i został III zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Karpackich gen. Bronisława Ducha. W 1947 roku został zdemobilizowany i osiadł w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 18 stycznia 1963 roku w Long Marston. Spoczął na cmentarzu w Blockley. W 1964 roku gen. Władysław Anders awansował go pośmiertnie na generała brygady.