Paul Ludwig Ewald von Kleist (ur. 8 sierpnia 1881 roku w Braunfels, zm. 13 listopada 1954 roku we Włodzimierzu) – niemiecki wojskowy, feldmarszałek Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Ewald von Kleist urodził się 8 sierpnia 1881 roku w Braunfels, w Hesji. W marcu 1900 roku rozpoczął służbę wojskową. W 1914 roku trafił do 1. Przybocznego Pułku Huzarów. Uczestniczył w I wojnie światowej, podczas której brał udział w bitwie pod Tannenbergiem. Od 1915 roku służył na froncie zachodnim. Po zakończeniu wojny, dołączył do Freikorpsu. W 1920 roku został przyjęty do Reichswehry. W 1924 roku został wykładowcą taktyki w Szkole Kawalerii Reichswehry. Cztery lata później został szefem sztabu 2. Dywizji Kawalerii we Wrocławiu. Od 1929 do 1931 roku był szefem sztabu 3. Dywizji Kawalerii w Berlinie. Jako pułkownik, objął dowództwo nad 9. Pułkiem Piechoty, a następnie nad 2. Dywizją Kawalerii. W 1932 roku otrzymał awans na generała majora, a w grudniu 1933 roku na generała porucznika. W październiku 1934 roku stanął na czele VIII Korpusu Armijnego i VIII Okręgu Wojskowego. W sierpniu 1936 roku otrzymał awans na generała kawalerii. W wyniku afery Bolberga-Fritscha, został zwolniony ze służby i przeszedł na emeryturę. Przed wybuchem II wojny światowej, został przywrócony do służby. W sierpniu 1939 roku objął dowództwo nad XXII Korpusem Armijnym.
Na jego czele brał udział w kampanii polskiej i walczył nad Sanem, pod Jarosławiem i Tomaszowem Lubelskim. W maju 1940 roku został dowódcą Armii Pancernej Kleist i wziął udział w kampanii francuskiej. W lipcu 1940 roku otrzymał awans na generała pułkownika i został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W kwietniu 1941 roku, jako dowódca 1. Grupy Pancernej, uczestniczył w kampanii bałkańskiej. Podczas operacji Barbarossa, walczył pod Dubnem, Humaniem i Kijowem. Za wybitne zasługi w walce, Grupy Pancerne von Kleista i Heinza Guderiana, zostały przekształcone w Armie Pancerne. W lutym 1942 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. Do lata 1942 roku dowodził Grupą Kleist i uczestniczył w operacji Fall Blau. W listopadzie 1942 roku objął dowództwo nad Grupą Armii A. Po klęsce stalingradzkiej, koordynował odwrót czterech armii z Kubania i Kaukazu, za co 1 lutego 1943 roku otrzymał stopień feldmarszałka. Skonfliktowany z Adolfem Hitlerem, został zastąpiony przez gen. Ferdinanda Schörnera. Po lipcowym zamachu na Hitlera w 1944 roku, został aresztowany ale wobec braku dowodów na udział w spisku, odzyskał wolność. Pod koniec kwietnia 1945 roku, dostał się do brytyjskiej niewoli w Bawarii.
We wrześniu 1946 roku, został poddany ekstradycji do Jugosławii, gdzie usłyszał wyrok 15 lat więzienia, za zbrodnie wojenne. W 1948 roku został przekazany ZSRR, gdzie został skazany na dożywocie.
Zmarł 13 listopada 1954 roku w więzieniu we Włodzimierzu. Był najwyższym rangą oficerem niemieckim, zmarłym w sowieckiej niewoli. W 1955 roku jego szczątki zostały ekshumowane i przewiezione do Republiki Federalnej Niemiec.