Historia Wiki
Advertisement

Fedor von Bock (ur. 3 grudnia 1880 w Küstrin, zm. 4 maja 1945 w Oldenburgu) – niemiecki feldmarszałek. Uczestnik pierwszej i drugiej wojny światowej. Podczas Operacji Barbarossa dowodził Grupą Armii Środek. Jeden z czołowych dowódców frontu wschodniego.

Biografia[]

Przed wojną[]

Fedor von Bock urodził się w Küstrin (obecnie Kostrzyn nad Odrą) jako syn wojskowego i krewnej Ericha von Falkenhayna. Rozpoczął studia wojskowe, a z dniem rozpoczęcia pierwszej wojny światowej został przydzielony do sztabu. W 1916 awansował na stopień majora, a po zakończeniu wojny pozostał w Reichswehrze. Łamiąc postanowienia Traktatu wersalskiego organizował niemieckie siły zbrojne.

W 1938 uczestniczył w przyłączeniu Austrii.

II wojna światowa[]

Uczestniczył w kampanii polskiej, dowodząc oddziałami atakującymi z Prus. 8 września Bock wydał rozkaz forsowania Bugu. W 1940 uczestniczył w przygotowaniach do kampanii francuskiej, jego wojsko zajęło Holandię i Belgię. 5 czerwca 1940 jego wojska wkroczyły do Paryża. 19 lipca 1940 został awansowany do stopnia feldmarszałka. Wraz z generałem Halderem planował pokój z Francją i Wielką Brytanią.

W 1941 roku dowodził wojskami atakującymi ZSRR. Pod miastem Wiaźma zamknął w kotle 30 sowieckich dywizji i odniósł zwycięstwo w bitwie pod Smoleńskiem. Z osobistego polecenia Hitlera przygotował plan uderzenia na Moskwę. Podczas trwania uderzenia na Moskwę, spotkały się wojska von Bocka i Guderiana. 3 grudnia wojska niemieckie doszły do podmoskiewskiego miasta Chimki, oddalonego o 20 kilometrów od Moskwy. 19 grudnia 1941, w wyniku klęski pod Moskwą zostaje usunięty, ale według Guderiana ustąpił z powodu choroby. Jego miejsce zajął Günther von Kluge. Następnie został dowódcą G. A. „Süd”, zastępując Waltera von Reichenau'a, lecz w wyniku kolejnych klęsk jego miejsce zajął Maximilian von Weichs. Po kolejnej dymisji wycofał się w stan spoczynku.

Wielokrotnie był namawiany do poparcia ewentualnego puczu, ale sam stwierdził, że nie weźmie w puczu, który nie będzie popierany przez Heinricha Himmlera. Mimo tego zaczynał być podejrzewany o zdradę.

Zmarł 4 maja 1945 w wyniku ran poniesionych po alianckim nalocie samolotowym.

Advertisement