Felix Martin Julius Steiner (ur. 23 maja 1896 roku w Stallupönen, zm. 12 maja 1966 roku w Monachium) – niemiecki wojskowy, SS-Obergruppenführer i generał Waffen-SS, nazista oraz zbrodniarz wojenny. Obok Paula Haussera kluczowa postać w powstaniu i rozwoju Waffen-SS.
Biografia[]
Felix Steiner urodził się 23 maja 1896 roku w Stallupönen (obecnie Niestierow w obwodzie królewieckim w Rosji). W marcu 1914 roku na ochotnika rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej i w listopadzie 1914 roku został ciężko ranny. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy i Czarną Odznaką za Rany. W 1919 roku wstąpił do Freikorps w Prusach Wschodnich, a dwa lata później został przyjęty do Reichswehry, w której dosłużył się stopnia majora. W 1933 roku opuścił armię i został członkiem NSDAP. Opracowywał instrukcje szkolenia SA. Po wydarzeniach nocy długich noży, w 1935 roku trafił do SS. W lipcu 1936 roku jako SS-Standartenführer objął dowództwo nad nowotworzonym pułkiem SS-Standarte Deutschland, w ramach SS-Verfügungstruppe. W październiku 1936 roku został instruktorem w Szkole Junkierskiej SS w Bad Tölz. Uczestniczył w aneksji Czechosłowacji.
Felix Steiner na froncie wschodnim.
Pułk SS Deutschland, w składzie Dywizji Pancernej Kempf gen. Wernera Kempa uczestniczył w kampanii polskiej i walczył m.in. w bitwie pod Mławą. Za udział w kampanii francuskiej, jako jeden z pierwszych żołnierzy SS otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W listopadzie 1940 roku awansował na SS-Brigadeführera, a miesiąc później objął dowództwo nad dywizją SS Wiking. Poprowadził ją podczas operacji Barbarossa. Jego żołnierze w Zborowie przeprowadzili egzekucje 600 Żydów. W styczniu 1942 roku otrzymał awans na SS-Gruppenführera i generała porucznika Waffen-SS, a w kwietniu został nagrodzony Złotym Krzyżem Niemieckim. W grudniu otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego. Od lipca do grudnia 1942 roku Dywizja SS Wiking walczyła w składzie III Korpusu Armijnego gen. Eberharda von Mackensena. W marcu 1943 roku stanął na czele III Korpusu Pancernego SS. Korpus chwilowo stacjonował na Bałkanach, ale wkrótce został przerzucony pod Leningrad. W sierpniu 1944 roku ponownie został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Pod koniec października 1944 roku zachorował i jego miejsce zajął gen. Georg Keppler. Po powrocie do zdrowia w styczniu 1945 roku objął dowództwo nad 11. Armią walczącą na Pomorzu. Pod koniec marca 1945 roku stanął na czele Grupy Armii Steiner, która pomimo małej liczebności miała odciążyć od północy okrążony Berlin. 27 kwietnia 1945 roku został zwolniony ze stanowiska za odmowę wykonania rozkazu, a 3 maja dostał się do amerykańskiej niewoli nad Łabą. Na wolność wyszedł w kwietniu 1948 roku.
Na procesach norymberskich był oskarżany o zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciw ludzkości, ale zarzuty wycofano. W latach 50 współpracował z amerykańską CIA i redagował Niemiecką Gazetę Żołnierską. Należał do HIAG. Opublikował swoje wspomnienia, w których gloryfikował Waffen-SS. Argumentował, że strażnicy obozów koncentracyjnych zostali przyłączeni do organizacji, przez co została ona uznana za organizację zbrodniczą.
Zmarł 12 maja 1966 roku w Monachium.