Ferdinand Schörner (ur. 12 czerwca 1892 roku w Monachium, zm. 2 lipca 1973 roku w Monachium) – niemiecki wojskowy, feldmarszałek Wehrmachtu, ostatni Naczelny Dowódca Sił Lądowych III Rzeszy. Fanatyczny nazista, odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Młodość i I wojna światowa[]
Ferdinand Schörner urodził się 12 czerwca 1892 roku w Monachium. W październiku 1911 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej. Za udział w bitwie pod Caporetto został odznaczony Orderem Pour le Mérite.
Międzywojnie[]
Po zakończeniu wojny, kontynuował służbę w Reichswehrze. Był członkiem Freikorps Epp i uczestniczył w tłumieniu Bawarskiej Republiki Rad. Ponadto był adiutantem gen. Otto von Lossowa. W 1923 roku brał udział w tłumieniu puczu monachijskiego. Od 1931 roku był instruktorem taktyki w Drezdeńskiej Szkole Piechoty. W 1934 roku został awansowany na majora. Brał udział w opracowaniu planów sojuszy z faszystowskimi Włochami. W 1937 roku, jako podpułkownik, objął dowództwo nad 98. Pułkiem Piechoty Górskiej. Na jego czele uczestniczył w anschlussie Austrii. 27 sierpnia 1939 roku został awansowany na pułkownika.
II wojna światowa[]
Generał Ferdinand Schörner w Bułgarii, 1941 rok.
Podczas kampanii polskiej, uczestniczył w bitwie o Lwów. W maju 1940 roku został dowódcą 6. Dywizji Górskiej i brał udział w kampanii francuskiej. 1 sierpnia 1940 roku został awansowany na generała majora. Następnie uczestniczył w kampanii bałkańskiej, podczas której walczył w Grecji. Za przebicie się przez Linię Metaxas i natarcie na Saloniki, został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Jesienią 1941 roku, zastąpił gen. Eduarda Dietla, na stanowisku dowódcy XIX Korpusu Górskiego. Wkrótce został awansowany na generała porucznika, a w czerwcu 1942 roku na generała wojsk górskich. W październiku 1943 roku został dowódcą XXXX Korpusu Pancernego. Podczas sowieckiej operacji nikopolsko-krzyworoskiej, walczył w rejonie Dniepru. Pod koniec października objął dowództwo nad Grupą Schörnera. 17 lutego 1944 roku został odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Żelaznego. Podczas odwortu przez Dniepr, jego grupa utraciła niemal wszystkie pojazdy. Na początku marca 1944 roku tymczasowo objął dowództwo nad 17. Armią na Krymie. W międzyczasie został awansowany na generała pułkownika. W lipcu 1944 roku objął dowództwo nad Grupą Armii Północ. 1 stycznia 1945 roku, za dwumiesięczną bitwę w rejonie Kurlandii, został odznaczony brylantami do Krzyża Żelaznego. 20 stycznia 1945 roku objął dowództwo nad Grupą Armii A. Pomimo rozkazu Adolfa Hitlera, wycofał się z Górnego Śląska. 5 kwietnia 1945 roku został awansowany na feldmarszałka. Następnie dowodził obroną w rejonie Drezna i brał udział w bitwie pod Budziszynem. W testamencie Hitlera został mianowany Naczelnym Dowódcą Sił Lądowych.
Był niezwykle brutalnym i fanatycznym dowódcą. Chciał rozstrzelać gen. Hannsa von Rohra, za jego odmowę egzekucji dezerterów. 9 maja 1945 roku, w cywilnym ubraniu został ujęty przez Amerykanów, którzy przekazali go stronie sowieckiej.
Po wojnie[]
W lutym 1952 roku został skazany na 25 lat robót przymusowych w ZSRR. Na wolność wyszedł 15 stycznia 1955 roku i wyjechał do RFN, gdzie został skazany na 4,5 roku więzienia, z powodu wyroków śmierci wydanych przez niego pod koniec wojny. Ze względu na stan zdrowia, więzienie opuścił w sierpniu 1960 roku.
Zmarł 2 lipca 1973 roku w Monachium. Spoczął w Mittenwaldzie.