Ferenc Pallagi

Ten artykuł został napisany w sposób nieobiektywny.

Możesz pomóc Historia Wiki rozbudowując ją!

PallagiFerenc — **Ferenc Pallagi** terrorysta, generał dywizji węgierskiej bezpieki, ostatni wiceminister spraw wewnętrznych Janosz Kadara i Szef Departamentu III (bezpieki) MSW - fotografia: Állambiztonsági Szolgálatok Történelmi Levéltára (Archiwum Historyczne Służb Bezpieczeństwa Państwowego).

KarieraEsbeków — Kariera esbeckich generałów: po upadku komuny założyli firmy tępiące ...szczury. W końcu doskonale wiedzieli, kiedy trzeba truć, kiedy przejechać samochodem czy wepchnąć pod metro lub utopić w Dunaju czy w Balatonie! Dzięki nim w Budapeszcie szczury ponoć wyginęły... Ale nie opozycja!

Ferenc Pallagi (*1936) — terrorysta, generał dywizji węgierskiej bezpieki, ostatni, ale jednocześnie najniebezpieczniejszy wiceminister spraw wewnętrznych Janosza Kádára i Szef przestępczego Departamentu III (bezpieki) MSW, generał sowieckiego KGB, który do chwili wycofania z Węgier okupujących kraj dwudziestu dywizji (Południowa Grupa Wojsk) sowieckich uczynił wszystko, ażeby nie doszło do upadku komuny, podlegający Węgierskiej Ustawie CCXX/2011 o nieprzedawnieniu zbrodni hitlerowskich i bolszewickich. W tym wiele pomagał jemu generał brygady József Horváth — szef kontrwywiadu wewnętrznego walczącego z antybolszewicką opozycją i innymi „wrogami socjalizmu”. Ferenc Pallagi uczynił wszystko, ażeby partie i organizacje opozycyjne oraz ich przywódców wzajemnie powaśnić ze sobą i naszczuć na drugich. To on był autorem i nadzorcą tej całej serii, trwających przez długie dziesięciolecia ostrych prowokacji politycznych, represjonowania i szykanowania na szkodę Rolanda Antoniewicza i innych czołowych postaci węgierskiej opozycji, a przede wszystkim ostatniej prowokacji zniesławiającej dokonanej przy współudziale węgierskich mediów nader ściśle sterowanych i kontrolowanych przez bezpiekę oraz pułkownika sowieckiego KGB i węgierskiej bezpieki, majora Gwardii Robotniczej (bolszewickiego SS) — Eduárdó György Rózsa-Flores. Podczas śmiertelnych konwulsji węgierskiej komuny i bezpieki, Rolanda Antoniewicza starano się nie tylko zniesławić, ale także ośmieszyć, bo wcześniej nie tylko dokonano przeciwko niemu wiele spudłowanych zamachów, ale także nie udało się jego zastraszyć. W ostatnie dni komuny, Ferenc Pallagi i jego przestępcza banda dokonały całą serię nader podłych prowokacji również przeciwko innym opozycjonistom oraz opozycji węgierskiej, spośród których najgłośniejszą była afera „Dunagate”. Celem tych wszystkich prowokacji było także odwrócenie opinii publicznej od przelinienia się Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej (WSPR) w Węgierską Partię Socjalistyczną WPS — jej moralnej, finansowej i prawnej spadkobierczyni. Przestępstwa dokonane przez Ferenca Pallagi nie ulegają przedawnieniu na mocy węgierskiej ustawy CCXX/2011 z grudnia 2011 r o nieprzedawnieniu zbrodni bolszewickich i hitlerowskich.^[1] Od podwładnych nachalnie żądał „wyników”, stale podkreślając, że „cel uświęca środki”. Dlatego też — jak to wielokrotnie w swoich wywiadach i w książkach oznajmił znany węgierski specjalista kryminalny, pułkownik policji László Tonhauser: „Esbeków strasznie nie lubiliśmy, bo nudząc się siedzieli za swoimi biurkami i nic nie robili, tylko dłubali w nosie, ale trzy razy tyle zarabiali, co my, którzy w walce ze światem przestępczym, codziennie narażaliśmy swoją skórę! A kiedy ich szef zaczął ich nagabywać, ażeby »wreszcie produkowali jakieś wyniki«, nocami wyszli na miasto rysować swastyki na ścianach kamienic, a potem robili »dochodzenie« w tej sprawie.”^[2]

Biografia[]

Urodził się w 1936 r. Ferenc Pallagi ukończył jedynie technikum im. Dónátha Bánki i szaloną karierę w bezpiece mógł zawdzięczać swojej nader aktywnej działalności w Komunistycznym Związku Młodzieży Węgierskiej (KISZ), WSPR oraz w klubie sportowym Újpesti Dózsa, podlegającemu MSW. Urodził się 23 listopada 1936 r w Budapeszcie.^[3] Od podwładnych nachalnie żądał „wyników”, stale podkreślając, że „cel uświęca środki”. Dlatego też — jak to wielokrotnie w swoich wywiadach i w książkach oznajmił znany węgierski specjalista kryminalny, pułkownik policji László Tonhauser: „Esbeków strasznie nie lubiliśmy, bo nudząc się siedzieli za swoimi biurkami i nic nie robili, tylko dłubali w nosie, ale trzy razy tyle zarabiali, co my, którzy w walce ze światem przestępczym, codziennie narażaliśmy swoją skórę! A kiedy ich szef zaczął ich nagabywać, ażeby »wreszcie produkowali jakieś wyniki«, nocami wyszli na miasto rysować swastyki na ścianach kamienic, a potem robili »dochodzenie« w tej sprawie.”^[4]

Wykształcenie[]

Zasadnicza szkoła zawodowa MTH 2.sz. Intézete (1953)
Technikum maszynowe Bánki Donát Gépipari Technikum (1964)
BM Rendőrtiszti Akadémia, állambiztonsági levelező tagozat – Akademia Oficerska MSW – wydział korespondencyjny bezpieki (1968)
MSZMP KB Politikai Főiskola – Akademia Polityczna KC WSPR (1971)
SZKP KB Pártfőiskola 2 hónapos tanfolyama – Wyższa Szkoła Polityczna KPZR (Związek Sowiecki) – 2-miersięczny kurs (1977)
MSZMP KB Politikai Főiskola — Wyższa szkoła Polityczna KC WSPR — kurs dokształcający dla kadr kierowniczych (1982).

Stopnie wojskowe[]

sierżant milicji (1959–1961)
starszy sierżant milicji (1961–1963)
porucznik milicji (1964–1967
nadporucznik milicji (1967–1970)
kapitan milicji (1970–1971)
major milicji (1971–1975)
podpułkownik milicji (1975–1978)
pułkownik milicji (1978–1984)
generał brygady milicji (1984–1990)
generał dywizji milicji (1990– )

Stanowiska i funkcje[]

Zakłady Telekomunikacyjne Telefongyár w Budapeszcie (1951–1958) technik w narzędziowni
MSW dział XV (1959–1962) technik
MSW dział II/10 (1962) technik
MSW III/5 dział (1962) technik
Klub Sportowy Dózsa Újpest (1962–1965) sekretarz komitetu KISZ
Klub Sportowy Dózsa Újpest (1965–11966) wiceprezes
KC KISZ (1966–1968) sekretarz
Akademia Polityczna KC WSPR (1966–1968) student
KZ WSPR MSW (1968–1971) st. referent polityczny
KZ WSPR MSW nr.10 (1971–1975) sekretarz
KZ WSPR MSW (1975–1977) sekretarz
MSW Zarząd III/V (1977–1978) Zastępca Szefa Zarządu
MSW Zarząd III/V (1978–1985) Szef Zarządu
MSW III Główny Zarząd (bezpieki) (1985–1989) Samodzielny Zastępca Szefa III Głównego Zarządu
MSW (1989–1990) wiceminister d/s bezpieki, Szef III Głównego Zarządu
w stanie spoczynku (1990)

Kariera partyjna[]

Karierę zrobił nie jako oficer operacyjny, a po linii partyjnej. Już od piętnastego roku życia jest członkiem bolszewickiej organizacji młodzieżowej, nie odbył zasadniczej służby wojskowej. W wieku 22 lat, w 1958 r wstąpił w szeregi członków WSPR. Od 1961 roku jest na etacie w MSW, początkowo jako technik. Od 1963 r jest oddelegowany do emeswuowskiego Klubu Sportowego Dózsa Újpest, będącego potężną odskocznią dla kadrowiczów MSW, gdzie pełni funkcję sekretarza a potem Wiceprezesa. Kolejną odskocznią, tym razem polityczną jest przejście do KC KISZ na funkcję sekretarza KC w 1966 r. Wkrótce ulgowo kończy studia na Akademii MSW a potem Wyższej Szkole Politycznej KC WSPR i do MSW wraca już jako wszechmocny sekretarz partyjny, z którym nawet minister musi liczyć się. W 1977 r otrzymuje szlify podpułkownika i funkcję szefa operatywnego zarządu technicznego, w rok później otrzymując szlify generalskie. W kilka miesięcy później jest już zastępcą wiceministra — szefa bezpieki generała Szilveszter Harangozó, a zaledwie cztery lata później już jego wszechmogącym następcą. Nie liczący się z nikim i niczym szczwany kłamca i obłudnik, prawdziwy bolszewicki karierysta, którego jedyną dwizą jest „cel uświęca środki”!^[5]

(Na podstawie książki Rolanda Antoniewicza: Koryfeusze węgierskiej komuny i ich wrogowie.- wspaniałego polsko-języcznego abecadła biograficznego, ilustrowanego wieloma zdjęciami i dokumentami, od ponad 20 lat oczekującego na wydanie i wydawcę.)

Materiały źródłowe[]

Przypisy[]

↑ http://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc
↑ László Tonhauser: Nem kérek bocsánatot, Totem Kiadó, Budapeszt 1999 ISBN: 963-03-8553-8
↑ http://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc
↑ László Tonhauser: Nem kérek bocsánatot, Totem Kiadó, Budapeszt 1999 ISBN: 963-03-8553-8
↑ http://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc

[1] ttp://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc

[2] László Tonhauser: Nem kérek bocsánatot, Totem Kiadó, Budapeszt 1999 ISBN: 963-03-8553-8

[3] ttp://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc

[4] László Tonhauser: Nem kérek bocsánatot, Totem Kiadó, Budapeszt 1999 ISBN: 963-03-8553-8

[5] ttp://hu.metapedia.org/wiki/Pallagi_Ferenc

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]