Fiodor Wasiljewicz Kamkow (ros. Фёдор Васи́льевич Камко́в) (ur. 25 lutego 1898 roku w Petersburgu, zm. 18 lipca 1951 roku w Rostowie nad Donem) – sowiecki wojskowy w stopniu generała porucznika.
Biografia[]
Fiodor Kamkow urodził się 25 lutego 1898 roku w Petersburgu. Od 1916 roku służył w kawalerii armii rosyjskiej i brał udział w I wojnie światowej. W 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, podczas której walczył z siłami generałów Nikołaja Judenicza i Piotra Wrangla. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych, służył w 14. Dywizji Kawalerii w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. W 1924 roku ukończył Wyższą Szkołę Kawalerii w Leningradzie. W lipcu 1937 roku został dowódcą 7. Dywizji Kawalerii. Uczestniczył w agresji na Polskę i wojnie z Finlandią. 4 czerwca 1940 roku, po ustanowieniu stopni generalskich w RKKA, otrzymał stopień generała majora. 14 marca 1941 roku objął dowództwo nad 5. Korpusem Kawalerii w Kijowskim Okręgu Wojskowym.
Po rozpoczęciu operacji Barbarossa brał udział w bitwie o Kijów i walkach o Donbas. Za umiejętne dowodzenie został odznaczony Orderem Lenina. Od 28 listopada 1941 do 12 lutego 1942 roku i od 25 kwietnia do 19 października 1942 roku dowodził 18. Armią na Froncie Południowym. Brał udział w bitwie o Rostów, a po przejściu na Front Północnokaukaski w operacji armawirsko-majkopskiej. 27 marca 1942 roku został awansowany na generała porucznika. 19 października 1942 roku objął dowództwo nad 47. Armią Frontu Zakaukaskiego, która wyróżniła się w operacji tuapskiej. W 1944 roku ukończył przyśpieszony kurs Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W lutym 1944 roku został zastępcą dowódcy 40. Armii, 1. Frontu Ukraińskiego (później 2. Frontu Ukraińskiego). Brał udział w operacjach korsuńsko-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, jasko-kiszyniowskiej i debreczyńskiej. 12 kwietnia 1945 roku został dowódcą 4. Korpusu Kawalerii Kozackiej Gwardii i brał udział w operacjach bratysławsko-brnowskiej i praskiej.
Po zakończeniu wojny nadal dowodził korpusem. W październiku 1946 roku rozpoczął studia na Akademii Wojskowej im. Frunzego. Następnie dowodził 3. i 4. Samodzielną Dywizją Kawalerii Gwardii. W listopadzie 1949 roku został zastępcą dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego.
Zmarł 18 lipca 1951 roku w Rostowie nad Donem.