Fiodor Iwanowicz Truchin (ros. Фёдор Ива́нович Трухи́н) (ur. 29 lutego 1896 roku w Kostromie, zm. 1 sierpnia 1946 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy w stopniu generała majora, kolaborant, szef sztabu Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji.
Biografia[]
Fiodor Truchin urodził się 29 lutego 1896 roku w Kostromie. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec Iwan został rozstrzelany przez bolszewików, za organizowanie antypaństwowego powstania. Fiodor Truchin studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego. W 1916 roku ukończył II Moskiewską Szkołę Chorążych. Od 1916 roku służył w Armii Imperium Rosyjskiego i brał udział w I wojnie światowej. W listopadzie 1918 roku dołączył do Armii Czerwonej. Podczas wojny domowej walczył przeciwko siłom gen. Antona Denikina. Następnie uczestniczył w wojnie ukraińsko-sowieckiej i polsko-bolszewickiej. W 1925 roku ukończył Akademię Wojskową Armii Czerwonej. W 1926 roku został szefem sztabu 7. Dywizji Strzeleckiej, a od 1931 roku pełnił tą samą funkcję w 12. Korpusie Strzeleckim. W latach 1932-1934 był wykładowcą w Akademii Wojskowej im. Frunzego. W 1935 roku otrzymał awans na pułkownika. Od 1936 do 1937 roku studiował w Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego, a następnie był kierownikiem kursu na tej uczelni. 17 maja 1939 roku otrzymał awans na kombriga, a w czerwcu 1940 roku na generała majora.
Podczas operacji Barbarossa był zastępcą szefa sztabu Frontu Północno-Zachodniego. 29 czerwca 1941 roku dostał się do niemieckiej niewoli na Litwie. Był jeńcem obozów w Stallupönen i Hammelburgu. Wyraził chęć do współpracy z władzami niemieckimi i dołączył do Rosyjskiej Robotniczej Partii Ludowej. Wkrótce został szefem wydziału wojskowego. Opowiadał się za utworzeniem rosyjskich formacji wojskowych do walki z Armią Czerwoną. We wrześniu 1942 roku dołączył do Związku Zawodowego Nowego Pokolenia, poprzednika Ludowo-Pracowniczego Związku Rosyjskich Solidarystów. W lutym 1943 roku spotkał się z gen. Andriejem Własowem i został kierownikiem szkoły Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej w Dabendorfie.
Gen. Andriej Własow i gen. Fiodor Truchin.
W październiku 1944 roku objął stanowisko szefa sztabu Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Pod jego kierownictwem utworzono dwie dywizje i rozpoczęto proces formowania trzeciej. Od kwietnia 1945 roku dowodził Południową Grupą Sił Zbrojnych KONR w Austrii. Pod koniec wojny zmierzał do Pragi, gdzie trwało powstanie, w którym udział wziął gen. Siergiej Buniaczenko. 8 maja 1945 roku wraz z gen. Michaiłem Szapowałowem został aresztowany przez czeskich komunistycznych partyzantów. Gen. Szapowałow został rozstrzelany, a gen. Truchin nnastępnego dnia został przekazany Sowetom i przewieziony do Moskwy.
Za zdradę został skazany na karę śmierci i konfiskatę mienia. Został powieszony 1 sierpnia 1946 roku na dziedzińcu więzienia Butyrki w Moskwie. Jego ciało zostało poddane kremacji, a prochy rozsypane w rowie Klasztoru Dońskiego.