Franciszek Józef Dąbrowski (ur. 17 kwietnia 1904 roku w Budapeszcie, zm. 24 kwietnia 1962 roku w Krakowie) – polski wojskowy, kapitan Marynarki Wojennej II RP i komandor porucznik Marynarki Wojennej PRL. Podczas kampanii wrześniowej, zastępca dowódcy Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte i faktyczny dowódca obrony.
Biografia[]
Franciszek Dąbrowski urodził się 17 kwietnia 1904 roku w Budapeszcie. Był synem generała Romualda Dąbrowskiego. W listopadzie 1918 roku rozpoczął edukację w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W 1923 roku, jako podporucznik rozpoczął służbę wojskową w Wojsku Polskim. Służył w 3. Pułku Strzelców Podhalańskich i 29. Pułku Strzelców Kaniowskich. W grudniu 1937 roku został przeniesiony do Gdańska, gdzie oficjalnie służył w Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku, a faktycznie został zastępcą dowódcy Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, mjr. Henryka Sucharskiego.
Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej, Westerplatte zostało zaatakowane jako jedno z pierwszych miejsc. Pierwszy szturm został odpartym ale 2 września, po nalocie Luftwaffe mjr. Sucharski doznał załamania nerwowego i rozkazał wywiesić białą flagę. Kpt. Dąbrowski przejął dowodzenie, odizolował mjr. Sucharskiego i postanowił kontynuować walkę. Wobec braku leków i żywności, 7 września Westerplatte skapitulowało. Kapitulację przed gen. Leonhardem Kaupischem składał mjr. Sucharski. Na znak szacunku pozwolono mu zachować szablę. Doszło jednak do pomyłki i otrzymał szablę należącą do kpt. Dąbrowskiego. Przebywał w oflagach XVIII A Lienz i II C Woldenberg. Chorował na gruźlicę.
Po zakończeniu wojny rozpowszechniła się wersja, że obroną dowodził mjr. Sucharski, a uczestnicy bitwy nie zaprzeczali. Dąbrowski powrócił do Polski i wstąpił do Marynarki Wojennej. Został szefem sztabu Samodzielnego Batalionu Morskiego. Początkowo był sceptycznie nastawiony do władz komunistycznych. W 1945 roku został awansowany na majora, a rok później na podporucznika. W 1947 roku ochraniał wybory na Pomorzu. Był członkiem Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ze względu na stan zdrowia, w 1950 roku zakończył służbę wojskową. Żyjąc w nędzy, przeprowadził się do Krakowa. Jako sanacyjny oficer, został zwolniony z partii i pracy. Dopiero za wstawiennictwem dowódcy Krakowskiego Okręgu Wojskowego, Rosjanina gen. Bolesława Kieniewicza, otrzymał pracę w kiosku. Po odwilży z 1956 roku otrzymał odszkodowanie.
Zmarł 24 kwietnia 1962 roku w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Krakowie. Spoczął na Cmentarzu Rakowickim.