Franciszek Kleeberg (ur. 1 lutego 1888 roku w Tarnopolu, zm. 5 kwietnia 1941 roku w Dreznie) – generał brygady Wojska Polskiego. Uczestnik kampanii wrześniowej i głównodowodzący Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie.
Ostatni generał polski podczas wojny obronnej, który poddał się Niemcom.
Biografia[]
Młodość[]
Franciszek Kleeberg urodził się 1 lutego 1888 roku w Tarnopolu. Jego ojciec był powstańcem styczniowym, a młodszy brat Juliusz był generałem brygady Wojska Polskiego. Według rodzinnych legend, Kleebergowie wywodzili się od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski podczas potopu, dostał się do niewoli i osiadł na stałe.
Franciszek Kleeberg uczył się w szkole realnej w Hranicach, a maturę zdawał w Wiedniu. Następnie uczęszczał do Technicznej Akademii Wojskowej w Mödling. W 1911 roku ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Po ukończeniu studiów został skierowany do 2. Pułku Haubic Polowych w Wiedniu. 1 września 1908 roku dostał awans na podporucznika i został przyjęty do Szkoły Wojennej w Wiedniu. W dalszej edukacji przeszkodził mu wybuch I wojny światowej.
I wojna światowa[]
W maju 1915 roku został przydzielony do Legionów Polskich, gdzie został szefem sztabu II Brygady. Następnie został zastępcą szefa sztabu Komendy Legionów Polskich. 1 listopada 1915 roku został awansowany na kapitana. W czerwcu 1915 roku został szefem sztabu III Brygada Legionów Polskich. Do końca 1917 roku służył w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. W lipcu 1917 roku został majorem. Po prośbie zmiany obywatelstwa z austriackiego na polskie, za karę został przeniesiony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.
Wolna Polska[]
Louis Faury, Franciszek Kleeberg i mjr Pillegand, Warszawa 1926 rok.
18 listopada 1918 roku został wezwany do Polski przez gen. Tadeusza Rozwadowskiego. Został szefem sztabu Armii Wschód i na jej czele brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej. Uczestniczył w bitwie o Lwów. W marcu 1919 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków jako zastępca szefa sztabu, następnie skierowany do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 7 maja 1919 roku został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika. 1 kwietnia 1920 roku dostał awans na pułkownika.
Gen. Franciszek Kleeberg w Oflagu.
W lipcu 1920 roku został szefem sztabu 1. Armii, a 15 sierpnia szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W październiku 1922 roku zastępował płk. Aleksandra Załęskiego na stanowisku dowódcy 14. Dywizji Piechoty, podczas jego choroby. Następnie od 1 stycznia 1923 roku do maja 1924 roku przebywał we Francji, gdzie studiował w Wyższej Szkole Wojennej, Centrum Wyszkolenia Piechoty oraz Centrum Wyszkolenia Artylerii. Po powrocie do kraju został II dyrektorem w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. W 1927 roku został dowódcą 29. Dywizji Piechoty w Grodnie. 1 stycznia 1928 roku został awansowany przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego do stopnia generała brygady.
Prywatnie utrzymywał przyjacielskie relacje z gen. Władysławem Sikorskim. 3 sierpnia 1936 roku został dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, a dwa lata później został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej.
Kampania wrześniowa[]
Kapitulacja gen. Kleeberga pod Kockiem, 6 października 1939 roku.
9 września 1939 roku rozpoczął organizację oddziałów bojowych z ośrodków rezerwowych. 27 września zreorganizował swoje wojska i stanął na czele Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie.
Walczył z Sowietami pod Jabłoniem i Milanowem. 6 października po czterodniowych walkach pod Kockiem dokonał kapitulacji. Był ostatnim polskim generałem, który oddał się od niewoli, podczas kampanii wrześniowej.
Został osadzony w Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. Podczas pobytu w niewoli poważnie zachorował na serce. Zmarł 5 kwietnia 1941 roku w szpitalu wojskowym w Dreźnie. Pośmiertnie został awansowany na generała dywizji 1 stycznia 1943 roku, przez rząd RP na uchodźstwie. Jego prochy trafiły do Polski w 1969 roku. Spoczął na cmentarzu wojennym w Kocku, a jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.