Franciszek Kopernicki (ur. 1 kwietnia 1824 roku we wsi Czyżówka, zm. 25 listopada 1892 roku w Stanisławowie) – polski wojskowy, powstaniec styczniowy, naczelnik wojenny województwa kaliskiego.
Biografia[]
Franciszek Kopernicki urodził się 1 kwietnia 1824 roku we wsi Czyżówka, na terenie obecnej Ukrainy. Był bratem Walerego i Izydora. W 1843 roku wstąpił do wojska rosyjskiego i brał udział w wojnie krymskiej. Następnie został przeniesiony do Królestwa Polskiego. W 1850 roku poślubił siostrę Agatona Gillera. W 1862 roku, jako major, zakończył służbę wojskową i rozpoczął przygotowania do zrywu. Po wybuchu powstania styczniowego, oddał się do dyspozycji Wydziału Wojny Rządu Narodowego. Jako podpułkownik trafił do sztabu gen. Edmunda Taczanowskiego. Był naczelnikiem powiatów piotrkowskiego, sieradzkiego i wieluńskiego. Zorganizował dwa pułku ułanów, pod dowództwem płk. Kajetana Słupskiego. Uczestniczył w szeregu bitew. Brał udział w tragicznej bitwie pod Kruszyną, po której gen. Taczanowski wyjechał za granicę. Kopernicki próbował zebrać resztki rozbitego oddziału. 7 września 1863 roku, jako pułkownik został naczelnikiem wojennym województwa kaliskiego. Prowadził walki do wiosny 1864 roku. 7 maja 1864 roku podał się do dymisji i wyjechał do Szwajcarii. W 1865 roku zamieszkał w Mołdawii, a w 1869 roku powrócił do Galicji i zamieszkał w Stanisławowie. Przebywał też w Krakowie i Nowym Sączu.
Zmarł 25 listopada 1892 roku w Stanisławowie. Został pochowany na Cmentarzu Sapieżyńskim.