Franciszek Zbigniew Kubicki (ur. 5 marca 1897 roku w Żywcu, zm. 6 czerwca 1967 roku w Krakowie) – polski wojskowy, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej dowódca 43. Pułku Strzelców Legionu Bajończyków.
Biografia[]
Franciszek Kubicki urodził się 5 marca 1897 roku w Żywcu, na terenie Austro-Węgier. W 1915 roku dołączył do austriackiej Obrony Krajowej i uczestniczył w I wojnie światowej. W listopadzie 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego i w czerwcu 1919 roku awansował na kapitana. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej i III powstaniu śląskim. W 1922 roku został adiutantem w 14. Pułku Piechoty, a w sierpniu 1924 roku awansował na majora. W kwietniu 1928 roku został kwatermistrzem 79. Pułku Piechoty, a w marcu 1930 roku trafił do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dowodził batalionem Wołożyn, a następnie batalionem Niemenczyn. W styczniu 1932 roku otrzymał awans na podpułkownika, a w czerwcu został zastępcą dowódcy 75. Pułku Piechoty. W listopadzie 1937 roku stanął na czele 43. Pułku Piechoty.
Na jego czele, w składzie 13. Dywizji Piechoty płk. Władysława Kalińskiego uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył pod Piotrkowem Trybunalskim, Tomaszowem Mazowieckim i Warszawą. 26 września został dowódcą piechoty dywizyjnej 13. Dywizji Piechoty. Dostał się do niemieckiej niewoli i trafił do oflagu VII A Murnau. Współpracował z Międzynarodowym Komitetem Czerwonego Krzyża. Po wojnie powrócił do Polski.
Zmarł 6 czerwca 1967 roku w Krakowie. Spoczął na cmentarzu Rakowieckim.