Franciszek Maria Skibiński (ur. 15 sierpnia 1899 roku w Monachium, zm. 16 maja 1991 roku w Warszawie) – polski wojskowy, generał brygady Ludowego Wojska Polskiego. Podczas kampanii wrześniowej szef sztabu 10. Brygady Kawalerii płk. Stanisława Maczka.
Biografia[]
Franciszek Skibiński urodził się 15 sierpnia 1899 roku w Monachium, na terenie Cesarstwa Niemieckiego. W 1917 roku jako ochotnik dołączył do Wojska Polskiego na Wschodzie. Uczestniczył w I wojnie światowej i wojnie domowej w Rosji. Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-ukraińskiej walczył o Przemyśl i Lwów. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1926 roku został instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a w 1932 roku w Wyższej Szkole Wojennej. W 1936 roku otrzymał awans na majora dyplomowanego. W listopadzie 1937 roku został szefem sztabu 10. Brygady Kawalerii i uczestniczył w zajęciu Zaolzia.
Brał udział w kampanii wrześniowej i walczył pod Jordanowem oraz Zboiskami. 19 września wraz z brygadą przeszedł na Węgry, a następnie dotarł do Francji i dołączył do odtwarzanego Wojska Polskiego. Uczestniczył w kampanii francuskiej, a po jej zakończeniu dotarł do Wielkiej Brytanii i kontynuował służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. Uczestniczył w formowaniu 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Następnie był szefem sztabu 10. Brygady Kawalerii Pancernej, dowódcą 10. Pułku Strzelców Konnych i dowódcą 3. Brygady Strzelców. Brał udział w walkach we Francji i walczył w bitwie o Mont Ormel oraz w bitwie o Bredę. Otrzymał awans na pułkownika. W sierpniu 1945 roku został zastępcą dowódcy 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej w II Korpusie Polskim.
Generał Franciszek Skibiński w 1968 roku.
W 1947 roku został zdemobilizowany i powrócił do Polski. Został wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego. W kwietniu 1951 roku został aresztowany i oskarżony o udział w organizacji konspiracyjnej w Ludowym Wojsku Polskim. Sądzony był m.in: z Apoloniuszem Zawilskim. Usłyszał wyrok śmierci, a prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski ale jednocześnie wstrzymał wykonanie wyroku. W 1956 roku Najwyższy Sąd Wojskowy wznowił postępowanie w jego sprawie i zostało one umorzone z powodu braku dowodów. Powrócił do służby i w 1958 roku został awansowany na generała brygady. W sierpniu 1964 roku przeszedł na emeryturę. Udzielał się w organizacjach kombatanckich. W 1988 roku otrzymał awans na generała dywizji.
Zmarł 16 maja 1991 roku w Warszawie. Spoczął an Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.