Franciszek Hugo Sobolta (ur. 1 kwietnia 1898 roku w Krakowie, zm. 21 czerwca 1963 roku w Heidelbergu) – polski wojskowy, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, dowódca Polskich Kompanii Wartowniczych. Podczas kampanii wrześniowej dowodził 61. Pułku Piechoty.
Biografia[]
Franciszek Sobolta urodził się 1 kwietnia 1898 roku w Krakowie, na ternie Austro-Węgier. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w I Brygadzie. Podczas kryzysu przysięgowego został wcielony do Armii Austro-Węgier. Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej oraz III powstaniu śląskim. W czerwcu 1919 roku awansował na kapitana, a w styczniu 1928 roku na majora. W 1930 roku został oficerem do zleceń Ministra Spraw Wewnętrznych i szefem referatu personalnego w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W styczniu 1932 roku otrzymał awans na podpułkownika i był szefem Biura Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. W styczniu 1934 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 36. Pułku Piechoty, a od kwietnie 1938 roku dowodził 61. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 15. Dywizji Piechoty gen. Zdzisława Wincentego Przyjałkowskiego brał udział w kampanii wrześniowej. Uczestniczył w bitwie na linii jezior koronowskich i bitwie o przedmoście bydgoskie. 15 września 1939 roku został ranny w bitwie nad Bzurą i dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu VII A Murnau. W kwietniu 1945 roku odzyskał wolność i później dołączył do Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech. Pod koniec roku organizował Polskie Kompanie Wartownicze. W marcu 1947 roku otrzymał stopień funkcyjny pułkownika Polskich Sił Zbrojnych.
Zmarł 21 czerwca 1963 roku w Heidelbergu. Spoczął na cmentarzu w Mannheim.