Friedrich-Georg Eberhardt (ur. 15 stycznia 1892 roku w Strasburgu, zm. 9 września 1964 roku w Wiesbaden) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich-Georg Eberhardt urodził się 15 stycznia 1892 roku w Strasburgu. W 1910 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, podczas której był trzykrotnie ranny. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym i czarną Odznaką za Rany. Po zakończeniu wojny pozostał w Reichswehrze i służył w Sztabie Generalnym. W 1935 roku został awansowany na pułkownika i objął dowództwo nad 44. Pułkiem Artylerii. W czerwcu 1939 roku został dowódcą Kampfgruppe Eberhardt w Wolnym Mieście Gdańsk.
Podczas kampanii polskiej dowodził atakiem na Westerplatte. Po kapitulacji polskiej załogi, pozwolił zachować szablę majorowi Henrykowi Sucharskiemu. Wydał rozkaz rozstrzelania, wziętych do niewoli obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. W październiku 1939 roku został dowódcą 60. Dywizji Piechoty. Brał udział w kampanii francuskiej oraz inwazji na Jugosławię i Grecję. W 1941 roku uczestniczył w operacji Barbarossa. Walczył pod Kijowem, Rostowem i Charkowem. 31 grudnia 1941 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W 1942 roku został przeniesiony do rezerwy Führera. W sierpniu 1942 roku został dowódcą nowoutworzonej 38. Dywizji Piechoty, a jakiś czas później ponownie trafił do rezerwy Führera. W sierpniu 1943 roku został dowódcą 174. Dywizji Rezerwowej. Brał udział w bitwie o Dniepr, a następnie uczestniczył w antypartyzanckich operacjach Sturmwind I i II. Od sierpnia do grudnia 1944 roku dowodził 286. Dywizją Bezpieczeństwa. Brał udział w bitwie o Kłajpedę. Od grudnia 1944 roku był sędzią Sądu Wojskowego. Wydał kilka wyroków śmierci na dezerterów i organizatorów zamachu w Wilczym Szańcu. W maju 1945 roku dostał się do alianckiej niewoli, z której został zwolniony w 1947 roku.
Zmarł 9 września 1964 roku w Wiesbaden.