Friedrich-Karl Cranz (ur. 14 listopada 1886 roku w Kulm, zm. 24 marca 1941 roku na poligonie Neuhammer) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich-Karl Cranz urodził się 14 listopada 1886 roku w Kulm (obecnie Chełmno w województwie kujawsko-pomorskim). Był synem pruskiego pułkownika. W styczniu 1905 roku rozpoczął służbę wojskową. Podczas I wojny światowej, walczył w Lotaryngii i brał udział w bitwie pod Arras. Podczas walk w Flandrii otrzymał awans na porucznika, a w grudniu 1915 roku na kapitana. W styczniu 1917 roku trafił do dowództwa VIII Korpusu Rezerwowego, a od marca służył w sztabie 115. Dywizji Piechoty. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym i Krzyżem Kawaleryjskim Orderu Lwa Zeryngeńskiego z Mieczami II klasy. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W listopadzie 1928 roku otrzymał awans na majora, w kwietniu 1933 roku na podpułkownika, a w kwietniu 1935 roku na pułkownika. W sierpniu 1936 roku został szefem Oddziału II w Biurze Kadr Armii, a w czerwcu 1938 roku otrzymał awans na generała majora. 26 sierpnia 1939 roku zastąpił gen. Ericha von Mansteina na stanowisku dowódcy 18. Dywizji Piechoty w Legnicy.
Podczas kampanii polskiej, jego dywizja została podporządkowana XI Korpusowi Armijnemu gen. Emila Leeba. Brał udział w bitwie nad Bzurą i bitwie pod Łomiankami. Za udział w kampanii francuskiej, został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego i awansowany na generała porucznika.
Zginął 24 marca 1941 roku w wyniku bratobójczego ognia artylerii na poligonie Neuhammer (obecnie Świętoszów w województwie dolnośląskim). Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Legnicy, ale spoczął na Cmentarzu Inwalidów w Berlinie.