Friedrich-Wilhelm Neumann (ur. 22 stycznia 1889 roku w Ostrode, zm. 26 stycznia 1975 roku w Bad Wiessee) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich-Wilhelm Neumann urodził się 22 stycznia 1889 roku na zamku w Ostrode (obecnie Ostróda w województwie warmińsko-mazurskim). W kwietniu 1906 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu służył w Reichswehrze. W 1921 roku, w stopniu majora przeszedł do policji. W listopadzie 1933 roku awansował na podpułkownika, a w połowie 1935 roku został przeniesiony do Wehrmachtu. W kwietniu 1936 roku otrzymał awans na pułkownika. W kwietniu 1938 roku objął dowództwo nad 17. Pułkiem Piechoty.
Na jego czele, w składzie 31. Dywizji Piechoty gen. Rudolfa Kämpfe uczestniczył w kampanii polskiej. Walczył pod Częstochową, Piotrkowem Trybunalskim i nad Bzurą. W grudniu 1939 roku stanął na czele 191. Dywizji Rezerwowej, a w lutym 1940 roku awansował na generała majora. W listopadzie 1940 roku objął dowództwo nad 340. Dywizją Piechoty, a w lutym 1942 roku otrzymał awans na generała porucznika. Później zrezygnował z dowództwa i stanął na czele 712. Dywizji Piechoty stacjonującej w okupowanej Francji. W październiku 1943 roku został nagrodzony Srebrnym Krzyżem Niemieckim. W styczniu 1944 roku przez chwilę zastępował gen. Wernera von Gilsę na stanowisku dowódcy LXXXIX Korpusu Armijnego w Holandii. Jako dowódca 712. Dywizji Piechoty poniósł ciężkie straty w alianckiej operacji Market Garden. W styczniu 1945 roku jego jednostka została przeniesiona na front wschodni, a miesiąc później objął dowództwo nad Grupą Korpuśną Tettau. Z powodu jej otoczenia, nie przejął dowództwa. Od kwietnia 1945 roku do końca wojny dowodził XXXIII Korpusem Armijnym w Norwegii a następnie dostał się do niewoli.
Zmarł 26 stycznia 1975 roku w Bad Wiessee.