Friedrich-Wilhelm von Loeper (ur. 3 sierpnia 1888 roku w Prieborn, zm. 7 października 1983 roku w Bückeburgu) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich-Wilhelm von Loeper urodził się 3 sierpnia 1888 roku w Prieborn (obecnie Przeworno w województwie dolnośląskim). W marcu 1906 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a w grudniu 1915 roku awansował na kapitana. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze i służył w Ministerstwie Wojny. W lutym 1929 roku awansował na majora i od października był instruktorem w Szkole Kawalerii w Hanowerze. W kwietniu 1933 roku otrzymał awans na podpułkownika i w czerwcu został komendantem poligonu w Sennelager. W kwietniu 1935 roku awansował na pułkownika. W październiku 1935 roku objął dowództwo nad 64. Pułkiem Piechoty, a w październiku 1937 roku został dowódcą 4. Pułku Strzelców. W sierpniu 1938 roku otrzymał awans na generała major, a trzy miesiące później stanął na czele 1. Dywizji Lekkiej.
Na jej czele, w odwodzie 10. Armii gen. Waltera von Reichenau uczestniczył w kampanii polskiej. Jego żołnierze próbowali uniemożliwić przejście do Warszawy resztek Armii Poznań gen. Tadeusza Kutrzeby i Armii Pomorze gen. Władysława Bortnowskiego, ale odniósł klęskę w bitwie pod Wólką Węglową. W październiku 1939 roku trafił do rezerwy dowódczej, ale wkrótce objął dowództwo nad 81. Dywizją Piechoty. Na jej czele brał udział w kampanii francuskiej. We wrześniu 1940 roku awansował na generała porucznika ale miesiąc później jego miejsce zajął gen. Hugo Ribstein. Gen. Loeper stanął na czele 10. Dywizji Piechoty, później przemianowanej na 10. Dywizję Piechoty Zmotoryzowanej. Uczestniczył w operacji Barbarossa. We wrześniu 1941 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego, a w kwietniu 1942 roku ponownie trafił do rezerwy. W maju 1942 roku objął dowództwo nad 178. Dywizją Zmotoryzowaną , późniejszą 178. Dywizją Pancerną. W październiku 1944 roku został dowódcą Szkolnej Dywizji Pancernej Tatra i tłumił słowackie powstanie narodowe. W styczniu 1945 roku trafił do rezerwy. Na przełomie stycznia i lutego 1945 roku dowodził Dywizją Piechoty Friedrich Ludwig Jahn. W lutym 1945 roku zakończył służbę wojskową. W lipcu 1945 roku został aresztowany przez aliantów i wolność odzyskał w 1947 roku.
Zmarł 7 października 1983 roku w Bückeburgu.