Friedrich Altrichter (ur. 3 września 1890 roku w Berlinie, zm. 10 grudnia 1948 roku w okolicach Bedaik) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich Altrichter urodził się 3 września 1890 roku w Berlinie. W marcu 1910 roku rozpoczął służbę wojskową. Podczas I wojny światowej był oficerem sztabowym. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Reichswehrze i publikował prace o tematyce militarnej. W marcu 1934 roku został dowódcą batalionu w 9. Pułku Piechoty. Po powołaniu Wehrmachtu został instruktorem w Akademii Wojskowej w Dreźnie. W 1938 roku objął dowództwo nad 54. Pułkiem Piechoty. Podczas kampanii polskiej dowodził 188. Pułkiem Piechoty w 68. Dywizji Piechoty. Od stycznia 1940 do marca 1941 roku był instruktorem piechoty w rezerwie Führera. W lipcu 1941 roku objął dowództwo nad 1. Dywizją Piechoty i brał udział w operacji Barbarossa. Następnie dowodził 58. i 154. Dywizją Piechoty. Uczestniczył w antypartyzanckich operacjach Sturmwind I i II, na terenie Polski. 17 kwietnia 1945 roku został komendantem Centralnego Szkolnego Polowego Korpusu, a w maju 1945 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Trafił do obozu jenieckiego w Wojkowie, gdzie działali przedstawiciele Komitetu Narodowego Wolne Niemcy.
Zmarł na niewydolność serca 10 grudnia 1948 roku w obozie jenieckim Bedaik w Kazachstanie.