Friedrich Gollwitzer (ur. 27 kwietnia 1889 roku w Bullenheim, zm. 25 marca 1977 roku w Ambergu) – niemiecki wojskowy, generał piechoty Wehrmachtu. Odpowiedzialny za zbrodnie wojenne.
Biografia[]
Friedrich Gollwitzer urodził się 27 kwietnia 1889 roku w Bullenheim. W sierpniu 1908 roku rozpoczął służbę wojskową. Ukończył Szkołę Wojenną w Monachium i Wojskową Szkołę Strzelecką. Uczestniczył w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu kontynuował służbę w Reichswehrze. W sierpniu 1918 roku awansował na kapitana, a w październiku 1928 roku trafił do Szkoły Bojowej w Döberitz. W marcu 1930 roku awansował na majora, a w kwietniu 1934 roku na podpułkownika. W październiku 1935 roku objął dowództwo nad 41. Pułkiem Piechoty. W styczniu 1936 roku otrzymał awans na pułkownika.
Na czele pułku, w składzie 10. Dywizji Piechoty gen. Konrada von Cochenhausena uczestniczył w kampanii wrześniowej i walczył w bitwach nad Wartą, Wolą Cyrusową, Bzurą oraz o Warszawę. Wydał rozkaz rozstrzenia 18 cywili we wsi Torzeniec. W październiku 1939 roku awansował na generała majora, a od listopada dowodził 193. Dywizją Piechoty. W lutym 1940 roku stanął na czele 88. Dywizji Piechoty, z którą uczestniczył w kampanii francuskiej i operacji Barbarossa. W październiku 1941 roku został awansowany na generała porucznika. Następnie brał udział w operacji Fall Blau i II bitwie o Charków. W marcu 1943 roku trafił do rezerwy dowódczej, a w czerwcu trafił do dowództwa LIII Korpusu Armijnego gen. Ericha-Heinricha Clößnera. Wkrótce zastąpił go na stanowisku dowódcy korpusu. W styczniu 1944 roku otrzymał awans na generała piechoty. Jego korpus został rozbity w operacji Bagration, a 26 czerwca podczas operacji witebsko-orszańskiej dostał się do sowieckiej niewoli. Wolność odzyskał w październiku 1955 roku.
Zmarł 25 marca 1977 roku w Ambergu.