Friedrich Maximilian Siebert (ur. 7 lipca 1888 roku w Ludwigshafen, zm. 13 maja 1950 roku w Würzburgu) – niemiecki wojskowy, generał piechoty Wehrmachtu.
Biografia[]
Friedrich Siebert urodził się 7 lipca 1888 roku w Ludwigshafen. W lipcu 1907 roku rozpoczął służbę wojskową, a w 1909 roku ukończył Szkołę Wojenną. Uczestniczył w I wojnie światowej, a w październiku 1914 roku został ciężko ranny. Otrzymał za to Krzyż Żelazny II klasy, a w lipcu 1915 roku Krzyż Żelazny I klasy. W marcu 1918 roku awansował na kapitana. W październiku 1918 roku został ponownie ranny i dostał się do belgijskiej niewoli. Po wyleczeniu trafił do obozu jenieckiego w Châteauroux. w styczniu 1920 roku odzyskał wolność i został odznaczony srebrną Odznaką za Rany. Kontynuował służbę w Reichswehrze i ukończył kurs strzelców karabinów maszynowych na poligonie Grafenwöhr. W listopadzie 1923 roku tłumił zamieszki w Monachium. W październiku 1929 roku awansował na majora, a w październiku 1933 na podpułkownika. We wrześniu 1934 roku jako wykładowca trafił do Szkoły Piechoty w Dreźnie, a później Szkoły Wojennej w Monachium. We wrześniu 1935 roku otrzymał awans na pułkownika, a w październiku 1937 roku objął dowództwo nad 55. Pułkiem Piechoty. Uczestniczył w anschlussie Austrii. W marcu 1939 roku awansował na generała majora.
Na czele pułku, w składzie 17. Dywizji Piechoty gen. Herberta Locha uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył nad Wartą, Bzurą i pod Warszawą. W październiku 1939 roku stanął na czele 44. Dywizji Piechoty, zastępując na stanowisku dowódcy gen. Albrechta Schuberta. Brał udział w kampanii francuskiej i do wiosny 1941 roku pełnił służbę okupacyjną. Później przeniósł się do Generalnego Gubernatorstwa. Doceniany był przez dowódcę VI Korpusu Armijnego gen. Otto-Wilhelma Förstera i dowódcę 7. Armii gen. Friedricha Dollmanna. W kwietniu 1941 roku awansował na generała porucznika. Wraz z dywizją uczestniczył w operacji Barbarossa, podczas której jego talent docenił gen. Eberhard von Mackensen i gen. Hans von Obstfelder. Walczył pod Kijowem, a w listopadzie 1941 roku otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. W maju 1942 roku trafił do rezerwy dowódczej, a w sierpniu został przeniesiony do sztabu Oberfeldkommandantur 365 w Generalnym Gubernatorstwie. Miesiąc później objął dowództwo nad 57. Dywizją Piechoty, której dowódca gen. Oskar Blümm był chory. Ostatecznie został zatwierdzony jako dowódca dywizji i funkcję sprawował do lutego 1943 roku. Po zranieniu dowódcy XIII Korpusu Armijnego gen. Ericha Straubego dowodził jego korpusem. W kwietniu 1943 roku awansował na generała piechoty, a we wrześniu ponownie trafił do rezerwy dowódczej. W listopadzie 1943 roku przeszedł szkolenie na dowódcę Dywizji do Zadań Specjalnych (z.b.V). W maju 1944 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Niemieckim. Pod koniec wojny został szefem Wehrmachts-Ordnungsgruppe.
Zmarł 13 marca 1950 roku w Würzburgu.