Fritz-Hubert Gräser (ur. 3 stycznia 1888 roku w Frankfurcie nad Odrą, zm. 4 listopada 1960 roku w Göttingen) – niemiecki wojskowy w stopniu generała wojsk pancernych. Kawaler Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami.
Biografia[]
Fritz-Hubert Gräser urodził się 3 stycznia 1888 roku w Frankfurcie nad Odrą. 28 lutego 1907 roku rozpoczął służbę wojskową. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. 8 listopada 1914 roku został awansowany na porucznika. Podczas walk, został ciężko ranny w głowę, a po wyzdrowieniu trafił na front wschodni. Po zakończeniu wojny służył w Reichswehrze. 21 stycznia 1920 roku zakończył służbę wojskową, ale 1 listopada 1932 roku został ponownie powołany. Ukończył kursy oficerskie i 26 sierpnia 1939 roku objął dowództwo nad 29. Pułkiem Piechoty, zastępując gen. Ericha Schroecka.
Na czele pułku, w składzie 3. Dywizji Piechoty gen. Waltera Lichela, brał udział w kampanii polskiej, podczas której walczył w Borach Tucholskich. Następnie uczestniczył w inwazji na Francję. Podczas operacji Barbarossa, 11 lipca 1941 roku został ciężko ranny. W szpitalu amputowano mu lewą nogę, a prawe kolano było zmiażdżone. 1 października 1941 roku został awansowany na generała majora i przeszedł do rezerwy Führera. 1 marca 1943 roku jako generał porucznik objął dowództwo nad 3. Dywizją Grenadierów Pancernych. 31 maja 1944 roku ponownie trafił do rezerwy. 28 czerwca 1944 roku został dowódcą XXIV, a 20 sierpnia XXXVIII Korpusu Pancernego. 21 września 1944 roku jako generał wojsk pancernych stawiał opór nacierającym wojskom Armii Czerwonej, podczas operacji sandomiersko-śląskiej. Po bezwarunkowej kapitulacji Wehrmachtu trafił do amerykańskiej niewoli, z której został zwolniony w czerwcu 1947 roku.
Zmarł 4 listopada 1960 roku w Göttingen.