Gabriel Narutowicz (ur. 17 marca 1865 w Telszach – zm. 16 grudnia 1922 w Warszawie) – inżynier, pirotechnik, elektryk, prezydent RP.
Biografia[]
Urodził się 17 marca 1865 w Telszach. W 1908 został profesorem budownictwa na Uniwersytecie w Zurychu. Dzięki tej pracy zyskał popularność, gdyż był kierował budowaniem wielu wodnych elektrowni w Europie Zachodniej. Brał czynny udział w I wojnie światowej. Stworzył PKPOW (Polski Komitet Pomocy Ofiarom Wojny). W latach 1920-1922 był prezesem Akademii Nauk Technicznych w Lozannie. W 1922 uczestniczył w międzynarodowej konferencji w Genewie jako polski dyplomata. W latach 1921-1922 objął resort robót publicznych. W 1922 objął tekę ministra spraw zagranicznych. 16 grudnia 1922 udał się do galerii ,,Zachęta". Gdy zatrzymał się przed obrazem Teodora Ziomka Szron został zastrzelony przez powiązanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego. Uroczystość pogrzebowa Narutowicza odbyła się 19 grudnia 1922.