Georg Braun (ur. 27 października 1887 roku w Bad Hersfeld, zm. 14 listopada 1941 roku pod Charkowem) – niemiecki wojskowy, generał porucznik Wehrmachtu.
Biografia[]
Georg Braun urodził się 27 października 1887 roku w Bad Hersfeld. W 1908 roku rozpoczął służbę wojskową. Brał udział w I wojnie światowej, a w 1915 roku został awansowany na podporucznika. W maju 1917 roku otrzymał awans na kapitana i objął stanowisko sztabowe. Wiosną 1918 roku został dowódcą batalionu w 83. Pułku Piechoty Rezerwowej. Był odznaczony obiema klasami Krzyża Żelaznego oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Hohenzollernów z Mieczami. Po wojnie kontynuował służbę w Reichswehrze. W październiku 1925 roku trafił do sztabu V Dowództwa Piechoty w Stuttgarcie. W 1929 roku został przeniesiony do Ministerstwa Reichswehry. W październiku 1930 roku awansował na majora, a w kwietniu 1934 roku na podpułkownika. W grudniu 1935 roku objął dowództwo nad 3. Pułkiem Piechoty. W kwietniu 1936 roku otrzymał awans na pułkownika i został instruktorem w Szkole Wojennej w Dreźnie. W sierpniu 1937 roku stanął na czele 73. Pułku Piechoty. Rok później został komendantem Szkoły Wojennej w Hanowerze. Latem 1939 roku został dowódcą 68. Dywizji Piechoty.
Na jej czele brał udział w kampanii polskiej. Jego jednostka została podporządkowana VII Korpusowi Armijnemu gen. Eugena von Schoberta. Uczestniczył w I i II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim oraz w bitwie pod Krasnobrodem. Pod koniec 1939 roku, jego dywizja została przerzucona na zachód. W grudniu 1939 roku awansował na generała majora. Następnie brał udział w kampanii francuskiej i operacji Barbarossa. Walczył na terenie Ukrainy.
14 listopada 1941 roku, jego sztab w Charkowie, został wysadzony przez partyzantów. Generał Georg Braun poniósł śmierć na miejscu. W ramach represji, wojska niemieckie aresztowały 1200 zakładników. Pośmiertnie został awansowany na generała porucznika.