Gerd von Rundstedt (ur. 12 grudnia 1875 w Aschersleben, zm. 24 lutego 1953 w Hanowerze) – niemiecki feldmarszałek. Uczestnik pierwszej i drugiej wojny światowej.
Biografia[]
Gerd von Rundstedt urodził się 12 grudnia 1875 w Aschersleben. W czasie I wojny światowej walczył na foncie wschodnim w Turcji i froncie zachodnim we Francji. Wojnę zakończył jako szef sztabu dywizji w stopniu majora. Po wojnie piął się po szczeblach wojskowej kariery w Reichswehrze.
W 1938 uczestniczył w aneksji Kraju Sudetów. W listopadzie 1938 roku odszedł w stan spoczynku, ale powrócił do służby w sierpniu 1939. Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą Armii Południe, a następnie przez krótki czas zarządzał zdobytymi ziemiami polskimi. W 1940 brał udział w kampanii francuskiej. 19 lipca 1940 zdobył stopień feldmarszałka. Brał udział w planowaniu ataku na Wielką Brytanię.
Podczas Operacji Barbarossa dowodził Grupę Armii Południe, walczącą na terenie Ukrainy. Jego żołnierze zdobywali Odessę, Kijów i Charków. Był przeciwnikiem kontynuowania ataku w zimie, ale jego obawy nie zostały wzięte pod uwagę. W listopadzie von Rundstedt doznał zawału serca, ale został na swojej funkcji by dowodzić Wehrmachtem w bitwie o Rostów, którą przegrał i wycofał swoje wojska. Za swoją decyzję został odwołany ze stanowiska, a jego miejsce zajął Walter von Reichenau.
Następnie został wyznaczony do kierowania obroną na froncie zachodnim. Nie zgadzał się z Erwinem Rommlem w kwestii rozmieszczenia czołgów, przez co dowództwo bronią pancerną na zachodzie zajął się osobiście Adolf Hitler. W czerwcu 1944 opowiadał się za zawarciem pokoju z aliantami, przez co stracił stanowisko na rzecz Günthera von Kluge'a.
Po zamachu na Hitlera przewodniczył w sądzie honorowym. 9 września 1944 roku powrócił na stanowisko głównodowodzącego obszaru „Zachód”. Brał udział w ofensywie w Ardenach. 7 marca 1945 za klęskę na zachodzie został ostatecznie zdymisjonowany i zastąpiony przez Alberta Kesselringa. Następnie pojmany przez wojsko amerykańskie, uczestniczył w procesie norymberskim. W więzieniu przeszedł kolejny zawał, przez co zaniechano procesu przeciw niemu.
Zmarł w 1953 w Hanowerze.