Gieorgij Iwanowicz Chietagurow (ros. Гео́ргий Ива́нович Хетагу́ров) (ur. 25 kwietnia 1903 roku we wsi Zaramag, zm. 3 września 1975 roku w Moskwie) – sowiecki wojskowy, generał armii, Bohater Związku Radzieckiego i deputowany do Rady Najwyższej ZSRR.
Biografia[]
Gieorgij Chietagurow urodził się 25 kwietnia 1903 roku we wsi Zaramag w obwodzie twerskim. Pochodził z ubogiej rodziny. Ukończył szkołę parafialną i podjął się pracy. Podczas wojny domowej w 1919 roku wstąpił do Brygady Partyzanckiej Strzelców Południowej Osetii i brał udział w walkach z siłami Białych. W styczniu 1920 roku brygada została wcielona do Armii Czerwonej i trafił do 2. Pułku Strzelców Kaukaskich. Walczył na Kaukazie Północnym. W 1922 roku ukończył Piatigorski Kurs Piechoty i został skierowany do 84. Pułku Piechoty, 28. Dywizji Strzelców Górskich w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym. W 1926 roku ukończył Kijowską Wyższą Szkołę Dowodzenia. Od sierpnia 1926 roku służył w 36. Dywizji Strzeleckiej. Następnie był komisarzem politycznym baterii artylerii. Brał udział w konflikcie o Kolej Wschodniochińską. Dowodząc baterią artylerii wyróżnił się podczas szturmu na Sziwei. Dowódca brygady Konstanty Rokossowski przedstawił go od odznaczenia Orderem Czerwonego Sztandaru. Na początku lat 30 studiował na szkołach wojskowych. Po ich ukończeniu trafił na Daleki Wschód. W grudniu 1931 roku został dowódcą dywizjonu w 2. Pułku Artylerii. W lutym 1938 roku został wysłany na studia na Akademii Artylerii. Po ich ukończeniu został dowódcą artylerii w 20. Korpusie Strzeleckim. W 1939 roku ukończył kursy na Akademii Wojskowej im. Frunzego. W marcu 1941 roku został dowódcą artylerii 21. Korpusu Zmechanizowanego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym.
Dowództwo 82. Dywizji Strzeleckiej Gwardii w Poznaniu w 1945 roku. Chietagurow siedzi w środku
Podczas niemieckiego ataku na ZSRR brał udział w operacji bałtyckiej. Uczestniczył w nieudanych kontratakach na Dyneburg i Psków. 5 lipca 1941 roku został ciężko ranny. W listopadzie 1941 roku został szefem sztabu 30. Armii Frontu Zachodniego. Walczył w bitwie pod Moskwą i uczestniczył w operacji obronnej klińsko-solnechnogorskiej, operacji ofensywnej klińsko-solnechnogorskiej i operacji rżewsko-wiaziemskiej. W grudniu 1942 roku na wniosek dowódcy 3. Armii Gwardii gen. Dmitrija Leluszenki został jej szefem sztabu. 3. Armia Gwardii w ramach Frontu Południowo-Zachodniego rozwijała kontrofensywę pod Stalingradem. Chietagurow następnie uczestniczył w operacji woroszyłowgradzkiej i walczył w Donbasie. Podczas trzeciej bitwy o Charków gen. Leluszenko został ranny i dowództwo objął Chietagurow. Dowodził armią podczas operacji iziumsko-barwinkowskiej, donbaskiej, melitopolskiej i zaporoskiej. W styczniu 1944 roku został szefem sztabu 1. Armii Gwardii i brał udział w operacji żytomiersko-berdyczowskiej i proskurowsko-czerniowskiej. Został zdymisjonowany przez Gieorgija Żukowa, za to, że zwrócił mu uwagę na jego niewłaściwe zachowanie. W maju 1944 roku został dowódcą 82. Dywizji Strzeleckiej Gwardii i walczył pod Dniestrem. Brał udział w operacji brzesko-lubelskiej, Bagration i walkach na przyczółku warecko-magnuszewskim. Wyróżnił się podczas walk o Łódź i Poznań.
Generał Gieorgij Chietagurow po zakończeniu wojny.
Dekretem Prezydium Rady Najwyyższej ZSRR z dnia 6 kwietnia 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Pod koniec marca 1945 roku walczył w okolicach Kostrzyna. Następnie uczestniczył w bitwie o wzgórza Seelow i operacji berlińskiej. Podczas walk o Berlin objął dowództwo nad 29. Korpusem Strzeleckim Gwardii. Za udział w walkach o Berlin został odznaczony Orderem Suworowa I klasy.
W lipcu 1945 roku został dowódcą 87. Korpusu Strzeleckiego. 10 sierpnia został dowódcą 59. Korpusu Strzeleckiego i brał udział w wojnie z Japonią. Uczestniczył w operacji harbińsko-girińskiej. Po zakończeniu wojny został dowódcą 29. Korpusu Strzeleckiego Gwardii w ramach Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1949 roku ukończył kursy na Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W latach 50 był zastępcą dowódcy i dowódcą 8. Armii Gwardii. W kwietniu 1968 roku został dowódcą Północnej Grupy Wojsk w Polsce. W marcu 1963 roku objął dowodzenie nad Bałtyckim Okręgiem Wojskowym. Był członkiem Rady Najwyższej Łotewskiej Republiki Radzieckiej i Rady Najwyższej ZSRR.
Zmarł 3 września 1975 roku w Moskwie. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.